woensdag 25 mei 2011

Een kloddertje oranje hier

Op Koninginnedag bleef ik - zoals voorgenomen - veilig in mijn ivoren toren. Maar ik ontkwam toch niet helemaal aan de oranjegekte....

Zo at ik oranje chipjes....


...en, gebruikte ik, geheel onverwacht, aangezien ik meestal neig naar blauwtinten, oranje verf tijdens het schilderen!

canvas 40x50 cm. Klik voor grote foto

Zo zie je maar weer, hoewel ik me niet in het feestgedruis heb gestort, deed ik toch een beetje mee aan Koninginnedag!

Ajax Foundation Kinderdag

Vorige week woensdag ging ik met de Funky Bunch naar de Arena, J. mocht meedoen aan de Ajax Foundation Kinderdag, de hele middag voetballen in de Arena, onder leiding van de trainers van de Ajax-jeugd! Ik heb mijn camera flink laten klikken, het was een erg leuke middag en een paar plaatjes wilde ik jullie niet onthouden!

Hier lees je meer over de Ajax Foundation Kinderdag: klik

J. deed het hartstikke goed en had de tijd van z'n leven, hij wil graag op voetbal en zoals je kunt zien heeft hij er veel plezier in! Mooi om te zien hoe hij er helemaal voor ging! :) Handig, zo'n oppas die houdt van fotograferen, dan heb je zomaar een privéfotograaf mee!




Ook Z, het zusje van J. deed naast het veld mee, ze rende het hele veld langs!

maandag 9 mei 2011

Hoop doet leven

Sjonge, de laatste keer dat ik een update geschreven heb was op 20 maart! Toetsie had die week haar eerste chemo-injectie gehad en we voerden haar met een spuitje. Ze deed pogingen tot miauwen en begon weer zelf te spelen. Inmiddels zijn we bijna twee maanden verder en in de tussentijd is er heel veel gebeurd!

Vandaag vind ik het wel weer tijd voor wat nieuws, het wordt een korte samenvatting van de afgelopen tijd. Kort, zoals alleen ik dat kan natuurlijk, het zou dus best nog eens een flinke lap tekst kunnen worden.

Op 21 en 28 maart en 4 april kreeg Toetsie chemo injecties en het ging steeds beter met haar. Ze ging zelf weer eten en drinken en haalde kattenkwaad uit. De tumor bij haar nier was geslonken en ze was weer iets zwaarder geworden, goed nieuws! Na die eerste vier keer chemo stond de volgende afspraak op 26 april. Dat is de procedure; de eerste vier weken elke week, daarna telkens 3 weken tussen elke injectie.

Die ochtend kregen we minder goed nieuws; de tumor was weer terug gegroeid. De week ervoor hadden we het al een beetje gemerkt, maar wilden ons niet te snel zorgen maken, het was tenslotte ook erg warm en dan is ze altijd wat rustiger. Maar ze at ook veel minder en de dag voor de afspraak at ze eigenlijk zo goed als niets meer. Ze bleek ook weer flink afgevallen en de tumor was zo groot als een flinke tennisbal.

Wat een tegenvaller. De moed zakte ons behoorlijk in de schoenen en het was zo zielig om Toetsie weer zo ziek te zien! Maar, zo zei ook de dierenarts, hoewel dit wel een flinke tegenvaller was omdat ze al zo gauw resistent was voor de chemo, we hoefden de hoop nog niet op te geven! Ze kreeg gelijk een andere behandeling, geen chemo maar een bacteriestam die de kankercellen ook kapot maakt. Deze hoeft niet intraveneus gegeven te worden maar kan onder de vacht gespoten worden.

Ze kreeg deze injecties op 26 april en 2 mei. Ondertussen gaven we haar weer voer en drinken met een spuitje en was de situatie redelijk zorgwekkend. Ze was echt weer flink achteruit gegaan en er was niet gauw verbetering te merken. Op woensdag 4 mei overlegden we samen hoe het nu verder moest. Het voeren viel ons beiden zwaar en het was zorgwekkend dat ze uit zichzelf niet ging eten en drinken.

Toch had ik sterk het gevoel dat het (heel) langzaam maar zeker weer de goede kant op ging met Toets, ze keek weer helderder uit haar ogen, wilde steeds vaker spelen en at af en toe weer kleine beetjes. En dus hebben we volgehouden en zijn haar blijven voeren en gaven haar heel veel aandacht. Donderdag 5 mei is ze 2 jaar geworden, dat was voor mij wel een mijlpaal, een paar weken eerder vreesde ik dat ze dat niet meer zou halen.

De dagen erna is het steeds iets beter gegaan, ze eet nog niet genoeg (dus voeren we haar bij, ze moet aansterken!) en niet meer het voer wat ze eerst lekker vond, ze eet nu juist dingen die ze eerder altijd links liet liggen, heel grappig! Maar de vooruitgang is opvallend; ze trekt weer sprintjes, maakt sprongen, speelt en vecht met je, komt naar je toe en vraagt om aandacht.

Vanmorgen ging ik weer met haar naar de dierenarts, die haar onderzocht en het haast ongelofelijke nieuws bracht; de tumor is weer helemaal weg! Ze is sinds de nieuwe behandeling 300 gram lichter geworden, dit komt overeen met de massa van de tumor (kun je nagaan wat een joekel het was). Verder ziet ze er ook echt beter uit, nog wel erg dun, maar daar gaan we iets aan doen. Het is wel snel gegaan, want twee weken geleden was de tumor dus nog zo enorm groot. Geen wonder dat ze zo veel gerust heeft, haar lijf heeft hard gewerkt....

Vandaag heeft ze een andere chemo-injectie gekregen, omdat de dierenarts vermoedde dat alleen de injecties met de bacteriestam niet zouden voldoen. Over twee weken gaan we weer terug en zullen we zien hoe het dan gaat. Hopelijk is ze dan alweer wat aangekomen en is de tumor nog steeds missing in action.

Al met al is het de laatste weken echt een rollercoaster van emoties geweest, het is voor ons beiden (en voor Toetsie!) best zwaar en nadat ik vandaag zulk goed nieuws hoorde ben ik de rest van de dag eigenlijk vooral aan het uitrusten geweest, alle spanning van de afgelopen weken eist zijn tol. Ik heb het er graag voor over gehad en blijf goed voor haar zorgen, ik ben blij dat we hebben doorgezet en de moed niet hebben opgegeven.

Het is afwachten wat er nu gebeurt, het kan nog alle kanten op, maar voor nu is het nieuws wat ik te melden had tenminste goed. Ik blijf Toetsie verzorgen en liefde en aandacht geven, zo goed als ik kan, want hoewel de toekomst zeker nog niet perse rooskleurig is, geloof ik dat ze meer kans heeft als ik erop hoop en vertrouw dat ze beter kan worden. Zoals mijn moeder zo mooi zei; Hoop doet leven. En zo is het maar net.

zondag 20 maart 2011

Sunny Saturday - een fotoimpressie

Close-up, Toetsie in de zon

Spelen in de wasmand

Ghoi...

Wie? Wat? Waar? Waar is de brand?

Oh, dobbelsteen!

Pluh!

Toetsie the Telekinetic Cat

Ik heb je!

nomnomnom

Eye to eye...

My dobbelsteen.
Sfinx

Het gaat nog niet helemaal gecoördineerd....*slip* maar dobbelsteen, ik zal je krijgen!
De kat en haar schaduw

Catwoman ;)
Kijk, daar heb je snorharen met een kat eraan!

Zon!

Van spetters stinkend voer, geluidloos miauwen en spelen in de zon

Wat een week is het geweest. Zo intensief voor een ziek dier zorgen is geen kattenpis, Martijn en ik waren dan ook allebei ontzettend moe deze week. Maar we hielden ons doel voor ogen; Toetsie helpen beter te worden. En dus duwen we, gehuld in oude kleren en met oranje handschoenen aan, dapper 10 spuitjes voer, een aantal spuiten water en één prednisonpil per dag door haar strot. Daarna maken we Toetsie schoon (kwijlebal), vegen en spoelen het gemorste voer (je ontkomt er niet aan) van onze kleren en van de badkamervloer/het bad/waar ze het dan ook voor elkaar gekregen heeft het heen te lanceren. Inmiddels heeft Toetsie zelf bedacht dat ze daarna uitgebreid geborsteld wil worden, wat een stuk meer voldoening geeft en ook een stuk minder stinkt, haha.

Zoals je dus misschien al begrijpt; de chemo en onze aanhoudende dwangvoerinzet werpen hun vruchten af; Toetsie begint weer praatjes te krijgen...nou ja, zoiets dan. Want de laatste paar dagen deed ze voor het eerst in weken weer haar bek open om te miauwen...maar miauwen kan je het echt niet noemen. Meestal is het geluidloze luchtverplaatsing en af en toe produceert ze iets wat nog het meest lijkt op schor gekwaak. Kunnen katten ook hun stem kwijt zijn? We denken dat ze vanzelf wel weer zal uitvinden hoe het moet.

Onze rode dame op onze kamer laten slapen is ook geen optie meer. Mevrouw heeft het spelen herontdekt en hoewel we daar heel blij om zijn, is het niet zo goed voor onze nachtrust, omdat er om de paar minuten een kat plotseling bovenop ons springt als er iets beweegt onder de dekens. En als ze niet op het bed zit, wurmt ze zich weer als vanouds in de kast of in tassen, wat vrij veel geluid maakt. Dus ja, het is minder gezellig, maar ze mag weer lekker op de kapstok slapen.

Het moge duidelijk zijn dat het in de loop van afgelopen week zienderogen beter ging met Toetsie. Maar zaterdag was wel de mooiste dag van deze week. Niet in het minst om het prachtige lenteweer, trouwens. Ik kwam uit bed en trof Martijn én Toetsie aan op het balkon, in de zon, waar Martijn de was ophing en Toetsie rondsnuffelde tussen de plantenbakken en speelde in de wasmand. En 's middags, in de zon op de vloer van de huiskamer, speelde ze voor het eerst in bijna een maand weer met haar favoriete speeltjes; dobbelstenen.

En zo hadden we een heerlijke dag, Toetsie kwam ons telkens opzoeken om te spelen en we deden maar al te graag mee natuurlijk. Je merkt echt dat haar spieren verzwakt zijn door de ziekte en het vele liggen de afgelopen weken. Daarom is het extra goed dat ze weer speelt en door het huis struint, dan kunnen de spieren weer sterker worden!

Aan het eind van de dag kwam ze naar me toe lopen en overlaadde me met kopjes en knuffels. Hoewel ik natuurlijk niet weet of het klopt, interpreteerde ik het als een bedankje voor een mooie dag. "Hee, Marjolein, vandaag was fijn en ik vind jou lief!"

Zucht, ik jou ook meisje...

Uiteraard heb ik mijn camera flink laten klikken gisteren, dus ik zal nog een bericht maken met wat foto's voor de liefhebber.

Morgenochtend krijgt ze haar tweede chemo, hopelijk heeft ze er weer weinig last van en gaat het de komende tijd alleen maar beter! Ik probeer niet te veel op de zaken vooruit te lopen, maar echt, ik kan wel janken van blijdschap als ik zie hoeveel beter het al gaat. Hoera!

dinsdag 15 maart 2011

Not without a fight!

In de nacht van zondag op maandag was Toetsie onrustig. Ik merkte dit en kon er niet van slapen. Het zat me dwars dat we pas dinsdagochtend zouden bellen met de dierenarts. We hadden de diagnose tenslotte al en op maandag was er ook een telefonisch spreekuur. Zullen we anders gewoon morgenochtend al bellen?' stelde ik voor aan Martijn. Hij vond het goed en zo liet ik mij die ochtend aan de telefoon informeren over de risico's, de voors, de tegens, de kansen. Het kwam erop neer dat het zeker de moeite waard kon zijn om Toetsie een chemobehandeling te geven. Omdat de kanker in haar nier zit en die dus slechter werkt dan normaal, zou ze wel een lagere dosering toegediend krijgen, omdat de kans op bijwerkingen groter is. De dierenarts kon natuurlijk niets garanderen, maar het zou zeker de moeite van het proberen waard zijn. Als ze teveel last van bijwerkingen krijgt, moet de behandeling worden afgebroken, want een dier kun je niet uitleggen dat ze zich nu even rot voelt, maar dat het allemaal voor een goed doel is.

Na het telefoongesprek hebben we overlegd en besloten eigenlijk vrijwel gelijk om het te doen. Ik belde terug en maakte een afspraak voor dezelfde middag. En zo kwam het dat Toetsie gistermiddag haar eerste chemoinjectie heeft gekregen. Voor thuis kreeg ze prednisonpilletjes mee, waarvan we haar er elke dag eentje moeten geven.

In de wachtkamer, er waren net een stel honden aan het blaffen, leuk is anders...
De chemo-injectie was zo gegeven, ik moest zelf ook helpen (met knaloranje handschoenen aan en een veiligheidsbril op) haar vast te houden. Ze kreeg een prachtig verbandje met smilies erop om haar pootje dat ik er thuis weer af moest halen.

Hihi, een kattenpoot stelt ook niks voor zo zonder vacht...

Verbandje, in mijn knaloranje gehandschoende hand.
Thuis zocht ze een rustig plekje op om bij te komen, op de foto hieronder ligt ze in een kast in de studeerkamer, maar later op de dag had ze zich zo goed verstopt dat we het hele huis drie keer helemaal doorzocht hebben. En toen hadden we haar nog steeds niet gevonden. Toen ik voor de vierde keer in de slaapkamer keek en dit keer écht elk vakje van de kast uitploos, vond ik haar achter Martijns truien...juist ja. We waren blij dat we haar gevonden hadden, even dachten we dat ze door de chemo misschien onzichtbaar was geworden! [ok, ik was natuurlijk de gek die dat opperde, en inderdaad, ik had bijna niet geslapen de nacht ervoor]

Even uitrusten

Na het verstopavontuur togen Martijn en ik naar IKEA om daar een nieuw matras te kopen. Dat paste heus wel in de auto, hoor! Een beetje opgevouwen, dat wel. En we zaten maar een heel klein beetje krap, met onze stoelen (en de leuningen) zo ver mogelijk naar voren, haha. Maar nu hebben we een matras joh....waaaaauw. Toetsie was er snel bij om het te testen.

Goedgekeurd!
Vannacht was een rustige nacht en vandaag is ook goed gegaan. Toets is zelfs nog even op het balkon naar buiten geweest, en haar 'evil glare' is ook weer aanwezig.


Onderonsje met de kerstboom
Oh nee he, het is zeker weer bijna tijd om te eten he? Grrrrrr....
Ze kan nu wel wat extra kracht gebruiken en dus voeren we haar nog steeds met het a/d voer van de dierenarts. Zo weten we zeker dat ze genoeg binnenkrijgt...tenminste, als ze het niet door de hele kamer heen schudt, haha. Omdat we nu wat voorzichtiger moeten zijn vanwege de stofjes van de chemo (we moeten handschoenen dragen om haar te voeren, de chemostoffen scheidt ze uit via speeksel en uitwerpselen en als ze zich wast kan het dus ook op haar vacht zitten) hebben we in de badkamer een plekje ingericht om de prednison en voerspullen te bewaren. Hieronder zie je een foto van dit weekend, toen we haar nog in de keuken voerden.

Mmmh, lekker, eten uit een spuitje...
En nu? We hopen dat de chemo aanslaat en de tumor flink krimpt, dan zal ze zich ook veel beter voelen en hopelijk zelf weer voldoende gaan eten en bewegen, zodat ook haar spieren weer wat aansterken. De eerste maand krijgt ze elke week een chemo-injectie, daarna elke drie weken voor een periode van ongeveer een jaar. Heel heftig allemaal, maar hopelijk wordt Toetsie hierdoor uiteindelijk weer beter en kan ze nog een tijd mee, zonder pijn en een ziek gevoel. We houden haar goed in de gaten, mocht ze veel last krijgen van bijwerkingen, dan moeten we een andere beslissing maken...maar daar proberen we niet teveel aan te denken (al was het maar omdat het idee ervan al hartverscheurend is), we kijken gewoon per dag hoe het gaat en natuurlijk houden we een zo positief mogelijke toekomst voor ogen!

Toetsie is in ieder geval een stuk wakkerder dan vorige week en ook wat actiever, dus het lijkt erop dat zij ook niet van plan is om zonder te vechten ten onder te gaan!

zondag 13 maart 2011

Count your blessings

Toen ik dit blog begon, heb ik er met opzet voor gekozen om er alleen maar leuke dingen op te zetten. Dit bleek een effectieve manier om bewust bezig te zijn met alle mooie en positieve gebeurtenissen en ervaringen. Geluk zit in kleine dingen, maar dan moet je er wel naar kijken!

Nu kies ik ervoor om over een iets minder leuk onderwerp te bloggen. Niet dat ik daar een gewoonte van wil maken, maar hiervoor wil ik een uitzondering maken.

Toetsie is ziek. Op woensdag 23 februari moest ze 's middags ineens braken, op zich niet iets om je direct zorgen over te maken, haarbal, te snel gegeten, griepje, het kon vanalles zijn. Maar ze was en bleef daarna ontzettend suf en sloom, reageerde nergens meer op en ze kon niet op een normale manier zitten of liggen, het zag eruit alsof haar lijf niet meewerkte.

's Avonds laat was er nog niets veranderd en ik heb tot vier uur 's nachts bij haar gezeten, haar oren en pootjes waren koud dus ik heb haar onder een dekentje gelegd en haar wat opgewarmd door mijn arm om haar heen te leggen. Langzaam ontspande ze wat en begon zelfs zachtjes te spinnen, dus toen mijn lichaam om vier uur schreeuwde dat ik van houding moest veranderen (en misschien wat slapen) durfde ik het wel aan om een paar uur te slapen.

Op donderdag was het nog hetzelfde, ze wilde niet eten en drinken, ik voerde haar met moeite een paar lepeltjes water omdat ik gelezen had dat katten gauw uitdrogen. Diezelfde dag heb ik haar naar de dierenarts gebracht, waar ze opgenomen werd voor onderzoek. De dierenarts vond het 'vol' aanvoelen bij haar nieren en wilde een echo maken. Aan het eind van de middag haalden we haar op, we kregen echofoto's te zien waarop duidelijk te zien was dat de rechternier heel erg vergroot is en haast niet meer als nier herkenbaar is.

Haar bloed en urine zijn onderzocht en op kweek gezet, maar de dierenarts had niet genoeg gevonden om een diagnose te kunnen stellen. Daarom gingen we een week later naar de specialist, die nogmaals een echo maakte en een biopt nam van de nieren. Afgelopen vrijdag kregen we een cc-tje van de mail die van de specialist naar onze dierenarts gestuurd is na een second opinion van de patholoog.

Maligne lymfoom, zo luidde de diagnose. Dit kan behandeld worden met chemo, maar omdat het bij haar nieren zit (en ze dus een verminderde nierfunctie heeft) is het nog even de vraag of ze niet teveel bijwerkingen zal krijgen van een chemokuur. Hierover hebben we dinsdagochtend een gesprek met de specialist en dan zien we wel weer verder.

Ondertussen ging het met Toetsie niet beter, ze had bij de dierenarts iets tegen de misselijkheid gekregen en daardoor kon ze wel weer wat eten, maar in de loop van de afgelopen twee weken ging ze steeds minder eten en drinken. Dit kaartten we aan bij de specialist en hij gaf ons 'a/d' voer mee, wat we haar met een spuitje konden voeren. Zo zou ze weer wat op krachten kunnen komen voor een eventuele operatie of chemo-behandeling.

De eerste dag vonden we het maar lastig om haar op deze manier te voeren, maar we zagen de noodzaak er wel van in, Toetsie werd met de dag zwakker en magerder. Nu geven we haar elk uur een spuitje vol voer en eentje met water, vooral Martijn is er erg goed in en hoewel Toetsie steeds iets meer tegenstribbelt (waar we eigenlijk heel blij mee zijn, want dat betekent dat ze iets meer kracht heeft) gaat het steeds sneller. Gelukkig is Toets heel stoer en niet zo gauw bang en zo ondergaat ze gelaten elk uur het spetterfestijn, zoals we het zijn gaan noemen. Vooral het water (maar ook het voer, iew) gaat soms alle kanten op als ze net op het verkeerde moment met haar hoofd schudt, hihi.

Het eten en drinken houdt ze goed binnen en we hopen dat vooral door het extra water haar nieren even goed doorspoelen en ze al die opgehoopte afvalstoffen in haar lijf een beetje kwijtraakt. Hoewel ze wel nog steeds bijna de hele dag rustig in haar mandje ligt, kijkt ze in ieder geval al een stuk helderder uit haar ogen dan een paar dagen geleden.

Al drie nachten slaapt Toetsie nu op het voeteneind van ons bed, iets wat voorheen ondenkbaar was omdat ze zo druk en speels was dat we haar constant in de gaten moesten houden. Nu blijft ze lekker liggen, iets wat me aan de ene kant heel verdrietig maakt maar wat ook wel heel fijn voelt, zo is ze gezellig dicht bij ons!

Dus ja. Van de ene op de andere dag is Toetsie veranderd van een speelse drukke jonge poes in een rustige voorzichtige zieke dame...De afgelopen tweeënhalve week waren zwaar voor haar en voor ons, en het is nog niet voorbij...

We hopen heel erg dat de dierenarts het geoorloofd vindt om haar te behandelen met chemo en dat ze zich daardoor weer beter gaat voelen, zelf gaat eten en zich niet meer zo zwak en ziek voelt. Want dat is toch het allerbelangrijkste. Tot die tijd zorgen we voor haar zo goed als we kunnen en genieten we van alle tijd die we met haar hebben (en al gehad hebben). Count your blessings, want soms is het zomaar ineens voorbij.

Toetsie - sept/okt 2010
Toetsie - november 2010
Toetsie in te kleine doos - vrijdag 11 maart
Toetsie - vrijdag 11 maart

Toetsie op ons bed - zaterdag 12 maart