Sjonge, de laatste keer dat ik een update geschreven heb was op 20 maart! Toetsie had die week haar eerste chemo-injectie gehad en we voerden haar met een spuitje. Ze deed pogingen tot miauwen en begon weer zelf te spelen. Inmiddels zijn we bijna twee maanden verder en in de tussentijd is er heel veel gebeurd!
Vandaag vind ik het wel weer tijd voor wat nieuws, het wordt een korte samenvatting van de afgelopen tijd. Kort, zoals alleen ik dat kan natuurlijk, het zou dus best nog eens een flinke lap tekst kunnen worden.
Op 21 en 28 maart en 4 april kreeg Toetsie chemo injecties en het ging steeds beter met haar. Ze ging zelf weer eten en drinken en haalde kattenkwaad uit. De tumor bij haar nier was geslonken en ze was weer iets zwaarder geworden, goed nieuws! Na die eerste vier keer chemo stond de volgende afspraak op 26 april. Dat is de procedure; de eerste vier weken elke week, daarna telkens 3 weken tussen elke injectie.
Die ochtend kregen we minder goed nieuws; de tumor was weer terug gegroeid. De week ervoor hadden we het al een beetje gemerkt, maar wilden ons niet te snel zorgen maken, het was tenslotte ook erg warm en dan is ze altijd wat rustiger. Maar ze at ook veel minder en de dag voor de afspraak at ze eigenlijk zo goed als niets meer. Ze bleek ook weer flink afgevallen en de tumor was zo groot als een flinke tennisbal.
Wat een tegenvaller. De moed zakte ons behoorlijk in de schoenen en het was zo zielig om Toetsie weer zo ziek te zien! Maar, zo zei ook de dierenarts, hoewel dit wel een flinke tegenvaller was omdat ze al zo gauw resistent was voor de chemo, we hoefden de hoop nog niet op te geven! Ze kreeg gelijk een andere behandeling, geen chemo maar een bacteriestam die de kankercellen ook kapot maakt. Deze hoeft niet intraveneus gegeven te worden maar kan onder de vacht gespoten worden.
Ze kreeg deze injecties op 26 april en 2 mei. Ondertussen gaven we haar weer voer en drinken met een spuitje en was de situatie redelijk zorgwekkend. Ze was echt weer flink achteruit gegaan en er was niet gauw verbetering te merken. Op woensdag 4 mei overlegden we samen hoe het nu verder moest. Het voeren viel ons beiden zwaar en het was zorgwekkend dat ze uit zichzelf niet ging eten en drinken.
Toch had ik sterk het gevoel dat het (heel) langzaam maar zeker weer de goede kant op ging met Toets, ze keek weer helderder uit haar ogen, wilde steeds vaker spelen en at af en toe weer kleine beetjes. En dus hebben we volgehouden en zijn haar blijven voeren en gaven haar heel veel aandacht. Donderdag 5 mei is ze 2 jaar geworden, dat was voor mij wel een mijlpaal, een paar weken eerder vreesde ik dat ze dat niet meer zou halen.
De dagen erna is het steeds iets beter gegaan, ze eet nog niet genoeg (dus voeren we haar bij, ze moet aansterken!) en niet meer het voer wat ze eerst lekker vond, ze eet nu juist dingen die ze eerder altijd links liet liggen, heel grappig! Maar de vooruitgang is opvallend; ze trekt weer sprintjes, maakt sprongen, speelt en vecht met je, komt naar je toe en vraagt om aandacht.
Vanmorgen ging ik weer met haar naar de dierenarts, die haar onderzocht en het haast ongelofelijke nieuws bracht; de tumor is weer helemaal weg! Ze is sinds de nieuwe behandeling 300 gram lichter geworden, dit komt overeen met de massa van de tumor (kun je nagaan wat een joekel het was). Verder ziet ze er ook echt beter uit, nog wel erg dun, maar daar gaan we iets aan doen. Het is wel snel gegaan, want twee weken geleden was de tumor dus nog zo enorm groot. Geen wonder dat ze zo veel gerust heeft, haar lijf heeft hard gewerkt....
Vandaag heeft ze een andere chemo-injectie gekregen, omdat de dierenarts vermoedde dat alleen de injecties met de bacteriestam niet zouden voldoen. Over twee weken gaan we weer terug en zullen we zien hoe het dan gaat. Hopelijk is ze dan alweer wat aangekomen en is de tumor nog steeds missing in action.
Al met al is het de laatste weken echt een rollercoaster van emoties geweest, het is voor ons beiden (en voor Toetsie!) best zwaar en nadat ik vandaag zulk goed nieuws hoorde ben ik de rest van de dag eigenlijk vooral aan het uitrusten geweest, alle spanning van de afgelopen weken eist zijn tol. Ik heb het er graag voor over gehad en blijf goed voor haar zorgen, ik ben blij dat we hebben doorgezet en de moed niet hebben opgegeven.
Het is afwachten wat er nu gebeurt, het kan nog alle kanten op, maar voor nu is het nieuws wat ik te melden had tenminste goed. Ik blijf Toetsie verzorgen en liefde en aandacht geven, zo goed als ik kan, want hoewel de toekomst zeker nog niet perse rooskleurig is, geloof ik dat ze meer kans heeft als ik erop hoop en vertrouw dat ze beter kan worden. Zoals mijn moeder zo mooi zei;
Hoop doet leven. En zo is het maar net.
