Deze week was het herfstvakantie in mijn regio. De perfecte week om af te spreken met vrienden en familie die op school zitten, een studie volgen, in het onderwijs werken, noem maar op.
Vol weekje, voor mijn doen. Ik zit dan ook met een gonzend hoofd achter mijn computer, te bedenken waarover ik nu eens een blog zal schrijven, waar ik moet beginnen met vertellen, maar ik kom er niet helemaal uit. Hier dus een hele korte samenvatting van mijn herfstvakantieweek in vogelvlucht.
Dinsdag: de hele dag gezelligheid met de Wilde Wijven bij mij thuis, met veel thee en lekker eten.
Woensdag: kledingconcepten bij elkaar shoppen, en 's avonds heel hard repeteren met The Amsterdam Vocals.
Donderdag: naar NEMO (incl. herfstvakantiedrukte) met E. en M. en hun kids.
Vrijdag: de stad in met een I., lekker lunchen, veel kletsen en een beetje winkelen.
Zaterdag: naar Hoorn voor een gezellige avond met mijn vader en zusjes.
Zondag: repeteren in het Pakhuis voor de toneelvoorstelling waar ik aan mee doe.
Tussendoor natuurlijk nog de 'normale' wekelijkse bezigheden en ik ben ook nog gaan hardlopen!
Ja ja, Vliegend Hert hupte zaterdag weer een rondje op haar oranje hoeven! Hoewel ik nog steeds niet echt het idee heb dat het allemaal vanzelf gaat, kan ik niet ontkennen dat ik al heel wat bereikt heb sinds ik in augustus begon met lopen, wat ik nu ren kon ik toen echt nog niet.
En nu is de 'herfstvakantie' weer voorbij. Morgen krijgen we de bladmuziek voor Korenslag - eindelijk - en ga ik dus heel hard oefenen voor de opnamedag over anderhalve week! Woei, spannend!
Fijne week allemaal, ik plof nog even lekker op de bank!
zondag 31 oktober 2010
woensdag 27 oktober 2010
That simple fact...
Zo af en toe word ik weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt. Dat is eigenlijk niet waar, want mijn neus wordt dagelijks op feiten gedrukt en zo niet, dan steek ik hem wel in (andermans) zaken. Maar goed. Ik dwaal weer eens af, daar ben ik goed in.
Drukte ik mijn neus gisteren nog op een neusfluit, vandaag drukte mijn neus dus op een feit. Dat het zo belangrijk is dat er mensen in je leven zijn die je goede en slechte kanten kennen, die je meemaken in goede en slechte tijden (want ja, het leven is soms net een soap) en die je toch waarderen om wie je bent, om hoe je bent, inclusief al je trekjes en zwakheden.
Mensen die bereid zijn dingen van je te accepteren die belangrijk voor jou zijn, ondanks dat zij die dingen misschien niet leuk vinden. Mensen die bereid zijn iets te incasseren of op te offeren, niet perse omdat ze weten dat jij hen ook zou helpen, maar ook omdat ze jou graag helpen, gewoon omdat ze om je geven.
Zulke mensen zijn bijzonder, vind ik. En ze zijn in mijn leven. Dat ik dat alleen al zie, dat ik dat alleen al weet, geeft me een heel dankbaar, gelukkig gevoel.
Drukte ik mijn neus gisteren nog op een neusfluit, vandaag drukte mijn neus dus op een feit. Dat het zo belangrijk is dat er mensen in je leven zijn die je goede en slechte kanten kennen, die je meemaken in goede en slechte tijden (want ja, het leven is soms net een soap) en die je toch waarderen om wie je bent, om hoe je bent, inclusief al je trekjes en zwakheden.
Mensen die bereid zijn dingen van je te accepteren die belangrijk voor jou zijn, ondanks dat zij die dingen misschien niet leuk vinden. Mensen die bereid zijn iets te incasseren of op te offeren, niet perse omdat ze weten dat jij hen ook zou helpen, maar ook omdat ze jou graag helpen, gewoon omdat ze om je geven.
Zulke mensen zijn bijzonder, vind ik. En ze zijn in mijn leven. Dat ik dat alleen al zie, dat ik dat alleen al weet, geeft me een heel dankbaar, gelukkig gevoel.
maandag 25 oktober 2010
Tot morgen!
Vijf vrouwen. Vijf verschillende woonplaatsen in West-Friesland, Gelderland, Brabant, Noord- en Zuid-Holland. Vijf verschillende leeftijden, met 13 jaar verschil tussen de jongste en de oudste. Vijf heel verschillende vrouwen, eigenlijk.
De eerste leerde ik kennen in 2006, in de loop van 2007 kwamen er daar nog twee bij. In mei 2008 ontmoette ik de laatste voor het eerst en toen waren het er vijf, die elkaar onderling ook al eens of vaker ontmoet hadden en zich nu verzameld hadden in Den Haag.
We gaven onszelf een naam en toen waren we ineens een groep; de Wilde Wijven waren een feit.
Naast de gezamenlijke interesse die ons in eerste instantie bij elkaar bracht, vonden we elkaar ook in de drive onszelf te verbeteren, kritisch te kijken naar oude patronen en valkuilen en deze te doorgronden. Om daarna te proberen ze te vervangen door iets nieuws en positiefs en zodoende onze dromen waar te maken, hoe ver weg en onbereikbaar die soms ook leken.
Zo kan er veel gebeuren in een paar jaar, iets wat voor de Wilde Wijven zeker opging. Vanaf onze scheepjes op soms wel heel woelige baren hielden we contact met elkaar, hielpen elkaar, steunden elkaar en rolden vooral ook regelmatig van onze stoelen van het lachen. Ons contact was heel intensief, want ondanks dat we ver uit elkaar wonen spraken we elkaar bijna dagelijks, online, waar ooit ook onze eerste banden gesmeed werden.
Veranderen is moeilijk, emotioneel, slopend soms. heb je al teveel op je bord om ook nog met anderen mee te denken. Soms is je bord zo vol dat je het goedbedoelde advies dat iemand je toeschuift er echt niet meer bij wilt hebben. Kortom; soms is intensief té intensief. Een tijdje was er hier en daar dan ook wat radiostilte, maar de Wilde Wijven zouden hun naam geen eer aandoen als ze in die tijd niet gewoon verder knokten.
Het is inmiddels ruim een jaar geleden dat we voor het laatst alle vijf bij elkaar waren, bij mijn vrijgezellenfeestje (zie de charmante foto hierboven) en op mijn bruiloft, op 3 juni 2009, in Amsterdam.
Na positieve reacties op een voorzichtige rondvraag kwam er in september een ouderwetse stortvloed aan e-mails op gang, waarin het initiële onderwerp zoals altijd keer op keer verdronk in fantasierijke dwalingen en associaties die natuurlijk ook even gemaild moesten worden, tussen de discussies over data, locaties, hapjes en drankjes door.
Morgen is het 26 oktober 2010 en voor mij bij voorbaat al een dag voor in de geschiedenisboeken.
Vijf vrouwen die een bijzondere groep vriendinnen vormen, verzamelen zich in de hoofdstad voor een Wilde Wijven-dag.
Maak uw geheugenkaartjes leeg, voorzie uw camera van een geladen accu en blaas het stof van de tarotkaarten. Haal uw fantasie, impulsieve acties, ranzige en emotionele verhalen maar uit de kast, verwarm uw lachspieren voor en smeer de keel. Een dag in het teken van een bijzondere groep vrouwen, met een flat in het uiterste westen van Amsterdam als toneel. Lieve Wilde Wijven, een tijd lang had ik niet gedacht dat het er ooit weer van zou komen. Wat ben ik ontzettend blij dat ik dat mis had....
Meiden, ik heb er zin in en kan haast niet wachten!
De eerste leerde ik kennen in 2006, in de loop van 2007 kwamen er daar nog twee bij. In mei 2008 ontmoette ik de laatste voor het eerst en toen waren het er vijf, die elkaar onderling ook al eens of vaker ontmoet hadden en zich nu verzameld hadden in Den Haag.
We gaven onszelf een naam en toen waren we ineens een groep; de Wilde Wijven waren een feit.
Zo kan er veel gebeuren in een paar jaar, iets wat voor de Wilde Wijven zeker opging. Vanaf onze scheepjes op soms wel heel woelige baren hielden we contact met elkaar, hielpen elkaar, steunden elkaar en rolden vooral ook regelmatig van onze stoelen van het lachen. Ons contact was heel intensief, want ondanks dat we ver uit elkaar wonen spraken we elkaar bijna dagelijks, online, waar ooit ook onze eerste banden gesmeed werden.
Veranderen is moeilijk, emotioneel, slopend soms. heb je al teveel op je bord om ook nog met anderen mee te denken. Soms is je bord zo vol dat je het goedbedoelde advies dat iemand je toeschuift er echt niet meer bij wilt hebben. Kortom; soms is intensief té intensief. Een tijdje was er hier en daar dan ook wat radiostilte, maar de Wilde Wijven zouden hun naam geen eer aandoen als ze in die tijd niet gewoon verder knokten.
Het is inmiddels ruim een jaar geleden dat we voor het laatst alle vijf bij elkaar waren, bij mijn vrijgezellenfeestje (zie de charmante foto hierboven) en op mijn bruiloft, op 3 juni 2009, in Amsterdam.
Na positieve reacties op een voorzichtige rondvraag kwam er in september een ouderwetse stortvloed aan e-mails op gang, waarin het initiële onderwerp zoals altijd keer op keer verdronk in fantasierijke dwalingen en associaties die natuurlijk ook even gemaild moesten worden, tussen de discussies over data, locaties, hapjes en drankjes door.
Morgen is het 26 oktober 2010 en voor mij bij voorbaat al een dag voor in de geschiedenisboeken.
Vijf vrouwen die een bijzondere groep vriendinnen vormen, verzamelen zich in de hoofdstad voor een Wilde Wijven-dag.
Maak uw geheugenkaartjes leeg, voorzie uw camera van een geladen accu en blaas het stof van de tarotkaarten. Haal uw fantasie, impulsieve acties, ranzige en emotionele verhalen maar uit de kast, verwarm uw lachspieren voor en smeer de keel. Een dag in het teken van een bijzondere groep vrouwen, met een flat in het uiterste westen van Amsterdam als toneel. Lieve Wilde Wijven, een tijd lang had ik niet gedacht dat het er ooit weer van zou komen. Wat ben ik ontzettend blij dat ik dat mis had....
Meiden, ik heb er zin in en kan haast niet wachten!
vrijdag 22 oktober 2010
Hollands Glorie en Haagse Bluf
Vandaag was ik aan het werk in het centrum van Den Haag. Ik mocht mezelf 'styling manager' noemen, wat in de praktijk neerkwam op een dag ouderwets multitasken met flink wat in de Haagse Bluf.
De ruimte en de kleding bekijken, wat laatste kleine dingen oplossen, de modellen ontvangen, formulieren laten tekenen, overleggen met de cameraman en de andere aanwezigen. Make-up en haar moesten de modellen zelf doen en ik zou ze daarin aansturen, maar ik had voor de zekerheid mijn werk-koffer meegenomen. Dat bleek een goede zet, want uiteindelijk kwamen mijn spulletjes nog goed van pas! Een viertal designers hadden kleding ter beschikking gesteld, die ik de modellen mocht aantrekken. En alsof dat nog niet genoeg was, pakte ik tussen de bedrijven door mijn fotocamera erbij en schoot wat behind the scenes foto's.
Een werkdag zoals ik ze graag heb; een goed team, een fijne sfeer en lekker hard werken, met hier en daar een flinke dosis humor en ongein! Van dat laatste ziet u hieronder een klein voorbeeld....
De ruimte en de kleding bekijken, wat laatste kleine dingen oplossen, de modellen ontvangen, formulieren laten tekenen, overleggen met de cameraman en de andere aanwezigen. Make-up en haar moesten de modellen zelf doen en ik zou ze daarin aansturen, maar ik had voor de zekerheid mijn werk-koffer meegenomen. Dat bleek een goede zet, want uiteindelijk kwamen mijn spulletjes nog goed van pas! Een viertal designers hadden kleding ter beschikking gesteld, die ik de modellen mocht aantrekken. En alsof dat nog niet genoeg was, pakte ik tussen de bedrijven door mijn fotocamera erbij en schoot wat behind the scenes foto's.
Een werkdag zoals ik ze graag heb; een goed team, een fijne sfeer en lekker hard werken, met hier en daar een flinke dosis humor en ongein! Van dat laatste ziet u hieronder een klein voorbeeld....
donderdag 21 oktober 2010
Lemon Ginger Memories
Ik sloop zachtjes door de gang om Martijn niet wakker te maken, trok de huiskamerdeur achter me dicht en ontdeed me van mijn jas en tas, zonder de moeite te nemen ze op te ruimen. Te moe, te laat, te koud.
Mijn hoofd zat vol met herinneringen aan mijn lange, leuke dag, dus slapen zou nog wel even niet lukken. De eerste behoefte waar ik aan ging voldoen zou warmte zijn. Met een fleecedeken om me heen gewikkeld en een kop hete thee in mijn handen plofte ik neer, sloot mijn ogen en zuchtte eens diep. Hè hè, eindelijk thuis.
De thee in mijn mok was een van de nieuwe, die ik laatst besteld had, Lemon Ginger. Leek me een geschikte thee om lekker op te warmen. Daar had ik gelijk in, de thee is heerlijk en ik genoot er enorm van. De geur van de thee drong mijn neusgaten binnen en sleepte me mee terug in de tijd, naar de andere kant van de evenaar, naar een avond die ik nooit meer zal vergeten.....
19 juni 2010
De avond valt op Madagascar. Als twee uitgeputte hoopjes lagen we in het donker op het strand. Onze tweede dag in een uitgeholde boomstam op een grote rivier zat erop en hoewel we de nacht ervoor maar een paar uur slaap hadden gehad, peinsden we er niet over om overdag in de boot onze ogen even dicht te doen. Te veel te zien, te veel te ervaren. No way José, wij wilden niets missen! Niet vreemd dus dat we nu duizelend van de slaap op dat strandje zaten. Het was nog geen bedtijd, want ons avondeten moest nog komen!
Onze reis zouden wij de volgende ochtend vervolgen met één reisgenoot minder. De nek van Kippie was vakkundig omgedraaid door een van de roeiers en daarna hadden we Kippies veren zien wegdrijven in het laatste daglicht. Bedankt Kippie, het was gezellig, je was een smakelijk - en behoorlijk taai - hoofdgerecht.
Werkelijk, de Malagasy kunnen álles klaarmaken in een pan op een barbecue. Die avond kregen we een echt toeristengerecht; aardappeltjes en kip uit de frituur. Nou vraag ik je. Maar goed. Voor het zover was kregen we eerst nog een bordje soep. Als ik er aan denk loopt het water me alweer in de mond. Compleet uitgeput waren we, maar onze magen knorden en als uitgehongerde beesten slurpten en slobberden we onze soep naar binnen.
Niet dat die soep nou zo'n culinair hoogstandje was, technisch gezien. Het was niet meer dan gekookt water met noodles en - de Malagasy cuisine kennende - waarschijnlijk een hele berg zout. Maar het pièce de résistance, de reden waarom ik deze soep nooit meer vergeten zal, was het laatste ingrediënt.
Grote stukken gember, vers van de wortel gesneden, uiteraard. Iets wat ik in Nederland bijna nooit eet, maar op Madagascar zat het vaak in het eten. Zo ook in deze soep, die eigenlijk het voorgerecht was, maar waarvan ik gulzig slurpend drie borden leeg at. Gelukkig was het niet zo erg dat ik al een beetje vol zat, vanwege de taaiheid van Kippie.
Boy oh boy, wat smaakte dat heerlijk! Ik zou niet weten of het me nu nog steeds zo goed zou smaken als toen, de locatie en omstandigheden hadden daar natuurlijk ook invloed op. Het is ook verder niet belangrijk.
Geuren kunnen krachtige herinneringen oproepen. En voortaan, als ik gember ruik, zit ik dus weer op mijn knieën op een plaid op een strand aan de oever van de rivier de Tsiribihina. Met in mijn ene hand een lepel en in mijn andere hand een aluminium bord noodlesoep met stukjes verse gember. Naast mijn eigen geslurp hoor ik het knapperende vuur, het spetteren van de olie in de pan, de rivier die aan ons voorbij stroomt. De enige andere kampeerders die avond staan een halve kilometer verderop, maar het is zo stil dat we hun stemmen toch af en toe horen, flarden van gesprekken, carried by the wind.
Als de soep op is, staar ik voor me uit in het maanlicht, zo moe dat mijn hoofd ervan tolt. Ik werk nog wat 'patatjes' naar binnen en kluif Kippie van haar botjes, zo goed en zo kwaad als dat gaat. We willen geen thee meer en kruipen direct in onze slaapzakken, die we op het strand hebben gelegd in plaats van in de tent. Ik houd mijn bril op en geniet van de prachtige sterrenhemel en de halve maan, die fel genoeg schijnt om geen zaklamp nodig te hebben. Ik herinner me dat ik het liefst helemaal niet wilde slapen, ik wilde niets missen.
Ik kan nog uren doorgaan met herinneringen ophalen en dankzij de geur van gember zal deze herinnering in ieder geval haarscherp blijven!
Mijn hoofd zat vol met herinneringen aan mijn lange, leuke dag, dus slapen zou nog wel even niet lukken. De eerste behoefte waar ik aan ging voldoen zou warmte zijn. Met een fleecedeken om me heen gewikkeld en een kop hete thee in mijn handen plofte ik neer, sloot mijn ogen en zuchtte eens diep. Hè hè, eindelijk thuis.
De thee in mijn mok was een van de nieuwe, die ik laatst besteld had, Lemon Ginger. Leek me een geschikte thee om lekker op te warmen. Daar had ik gelijk in, de thee is heerlijk en ik genoot er enorm van. De geur van de thee drong mijn neusgaten binnen en sleepte me mee terug in de tijd, naar de andere kant van de evenaar, naar een avond die ik nooit meer zal vergeten.....
19 juni 2010
De avond valt op Madagascar. Als twee uitgeputte hoopjes lagen we in het donker op het strand. Onze tweede dag in een uitgeholde boomstam op een grote rivier zat erop en hoewel we de nacht ervoor maar een paar uur slaap hadden gehad, peinsden we er niet over om overdag in de boot onze ogen even dicht te doen. Te veel te zien, te veel te ervaren. No way José, wij wilden niets missen! Niet vreemd dus dat we nu duizelend van de slaap op dat strandje zaten. Het was nog geen bedtijd, want ons avondeten moest nog komen!
 |
| Kippie met haar galgenmaal |
Onze reis zouden wij de volgende ochtend vervolgen met één reisgenoot minder. De nek van Kippie was vakkundig omgedraaid door een van de roeiers en daarna hadden we Kippies veren zien wegdrijven in het laatste daglicht. Bedankt Kippie, het was gezellig, je was een smakelijk - en behoorlijk taai - hoofdgerecht.
 |
| Kippie, zonder hoofd en veren |
Werkelijk, de Malagasy kunnen álles klaarmaken in een pan op een barbecue. Die avond kregen we een echt toeristengerecht; aardappeltjes en kip uit de frituur. Nou vraag ik je. Maar goed. Voor het zover was kregen we eerst nog een bordje soep. Als ik er aan denk loopt het water me alweer in de mond. Compleet uitgeput waren we, maar onze magen knorden en als uitgehongerde beesten slurpten en slobberden we onze soep naar binnen.
 |
| Hoe de Malagasy koken |
Niet dat die soep nou zo'n culinair hoogstandje was, technisch gezien. Het was niet meer dan gekookt water met noodles en - de Malagasy cuisine kennende - waarschijnlijk een hele berg zout. Maar het pièce de résistance, de reden waarom ik deze soep nooit meer vergeten zal, was het laatste ingrediënt.
Grote stukken gember, vers van de wortel gesneden, uiteraard. Iets wat ik in Nederland bijna nooit eet, maar op Madagascar zat het vaak in het eten. Zo ook in deze soep, die eigenlijk het voorgerecht was, maar waarvan ik gulzig slurpend drie borden leeg at. Gelukkig was het niet zo erg dat ik al een beetje vol zat, vanwege de taaiheid van Kippie.
Boy oh boy, wat smaakte dat heerlijk! Ik zou niet weten of het me nu nog steeds zo goed zou smaken als toen, de locatie en omstandigheden hadden daar natuurlijk ook invloed op. Het is ook verder niet belangrijk.
Geuren kunnen krachtige herinneringen oproepen. En voortaan, als ik gember ruik, zit ik dus weer op mijn knieën op een plaid op een strand aan de oever van de rivier de Tsiribihina. Met in mijn ene hand een lepel en in mijn andere hand een aluminium bord noodlesoep met stukjes verse gember. Naast mijn eigen geslurp hoor ik het knapperende vuur, het spetteren van de olie in de pan, de rivier die aan ons voorbij stroomt. De enige andere kampeerders die avond staan een halve kilometer verderop, maar het is zo stil dat we hun stemmen toch af en toe horen, flarden van gesprekken, carried by the wind.
 |
| Halve maan, eerder op de avond |
Als de soep op is, staar ik voor me uit in het maanlicht, zo moe dat mijn hoofd ervan tolt. Ik werk nog wat 'patatjes' naar binnen en kluif Kippie van haar botjes, zo goed en zo kwaad als dat gaat. We willen geen thee meer en kruipen direct in onze slaapzakken, die we op het strand hebben gelegd in plaats van in de tent. Ik houd mijn bril op en geniet van de prachtige sterrenhemel en de halve maan, die fel genoeg schijnt om geen zaklamp nodig te hebben. Ik herinner me dat ik het liefst helemaal niet wilde slapen, ik wilde niets missen.
Ik kan nog uren doorgaan met herinneringen ophalen en dankzij de geur van gember zal deze herinnering in ieder geval haarscherp blijven!
woensdag 20 oktober 2010
Vanuit mijn ivoren toren
De flat waarin we wonen staat in een wijk aan de rand van Amsterdam. We wonen op de bovenste verdieping, ons huis heeft veel ramen en dus hebben we een geweldig uitzicht richting Schiphol en Haarlem. Ja, mijn hoofd zit niet alleen in de wolken, ik woon zelfs in de wolken.
Vanuit de studeerkamer kan ik ook uit het raam kijken en vanmorgen verscheen er een prachtige regenboog. Gelijk griste ik mijn camera en telelens mee en maakte er een foto van. Net op tijd, zo bleek, want al tijdens het fotograferen vervaagde de regenboog en ging uiteindelijk helemaal op in een onheilspellende, egaal donkergrijze lucht.
"Wauw," dacht ik, "indrukwekkend!" Maar het proces was nog niet voorbij, want uit de donkergrijze wolken begonnen plotseling druppels te vallen die zich met veel overtuiging tegen het raam stortten. Door het raam dat door druppels geteisterd werd, zag ik de lucht lichter worden tot de wolken weer wit waren. De regen nam af en de zon begon weer te schijnen.
In totaal duurde dit nog geen vijf minuten, het was prachtig om te zien! Regenbogen, wolkenluchten, zonsop- en ondergangen, je zou ze bijna cliché kunnen noemen, zo vaak als ze op foto's voorbij komen. Maar de reden dat iedereen dit wil vastleggen is volgens mij omdat het gewoon een knap staaltje natuurschoon is waar mensen van onder de indruk zijn. Mij raken dit soort dingen altijd en ik neem ook de tijd om ervan te genieten. Geen regenboog is hetzelfde en hoewel ik er al veel gezien heb, blijft het een soort ongrijpbaar en prachtig natuurverschijnsel.
Vanuit de studeerkamer kan ik ook uit het raam kijken en vanmorgen verscheen er een prachtige regenboog. Gelijk griste ik mijn camera en telelens mee en maakte er een foto van. Net op tijd, zo bleek, want al tijdens het fotograferen vervaagde de regenboog en ging uiteindelijk helemaal op in een onheilspellende, egaal donkergrijze lucht.
"Wauw," dacht ik, "indrukwekkend!" Maar het proces was nog niet voorbij, want uit de donkergrijze wolken begonnen plotseling druppels te vallen die zich met veel overtuiging tegen het raam stortten. Door het raam dat door druppels geteisterd werd, zag ik de lucht lichter worden tot de wolken weer wit waren. De regen nam af en de zon begon weer te schijnen.
In totaal duurde dit nog geen vijf minuten, het was prachtig om te zien! Regenbogen, wolkenluchten, zonsop- en ondergangen, je zou ze bijna cliché kunnen noemen, zo vaak als ze op foto's voorbij komen. Maar de reden dat iedereen dit wil vastleggen is volgens mij omdat het gewoon een knap staaltje natuurschoon is waar mensen van onder de indruk zijn. Mij raken dit soort dingen altijd en ik neem ook de tijd om ervan te genieten. Geen regenboog is hetzelfde en hoewel ik er al veel gezien heb, blijft het een soort ongrijpbaar en prachtig natuurverschijnsel.
Rode laarsjes voor de regen
Sinds vorige week komt op verschillende websites de nieuwe banner van het Groene Hart voorbij. Het Groene Hart, wat is dat? Volgens de website: Het Groene Hart is een uniek groen gebied midden in de Randstad. Vanuit hartje Utrecht, Den Haag, Rotterdam en Amsterdam ben je in 15 minuten fietsen al volop in het groen.
Oh ja, dat Groene Hart!
Sinds 2009 werk ik met enige regelmaat samen met het bedrijf dat het Groene Hart promoot. Er hebben foto's op websites en in tijdschriften gestaan, in een kunstig gemonteerd filmpje zweefde ik met een stel andere mensen onder een koe (huh? ja, een koe) over het internet en deze zomer heeft mijn foto zelfs op billboards langs de Nederlandse snelwegen gestaan. Omdat we op Madagascar waren heb ik dat zelf helaas niet kunnen zien, maar het blijft leuk!
In de lente en zomer van 2010 en nu ook weer in de herfst heb ik als model meegewerkt aan de video-opnames van reclame banners, die het Groene Hart onder de aandacht willen brengen en laten zien wat er allemaal te doen is. Het is altijd hartstikke leuk om te doen en ik vind het heel gaaf om mezelf voorbij te zien wandelen op internet.
Maar ja, in de lente en zomer was het ontzettend lekker weer. Tijdens de opnamedag voor de herfst was het ook echt herfstweer, het waaide hard en regende de hele dag! Gelukkig was ik voorbereid en met mijn paraplu stevig in mijn handen en vol overgave in plassen stampend met mijn rode regenlaarzen trotseerde ik dapper al het natuurgeweld.
Aan het eind van de dag was ik wel een tikkeltje verkleumd, ik geef het toe, maar het resultaat is weer leuk! Ik heb een paar screenshots gemaakt om te laten zien....best leuk toch, dat Groene Hart?
Oh ja, dat Groene Hart!
Sinds 2009 werk ik met enige regelmaat samen met het bedrijf dat het Groene Hart promoot. Er hebben foto's op websites en in tijdschriften gestaan, in een kunstig gemonteerd filmpje zweefde ik met een stel andere mensen onder een koe (huh? ja, een koe) over het internet en deze zomer heeft mijn foto zelfs op billboards langs de Nederlandse snelwegen gestaan. Omdat we op Madagascar waren heb ik dat zelf helaas niet kunnen zien, maar het blijft leuk!
 |
In de lente en zomer van 2010 en nu ook weer in de herfst heb ik als model meegewerkt aan de video-opnames van reclame banners, die het Groene Hart onder de aandacht willen brengen en laten zien wat er allemaal te doen is. Het is altijd hartstikke leuk om te doen en ik vind het heel gaaf om mezelf voorbij te zien wandelen op internet.
Maar ja, in de lente en zomer was het ontzettend lekker weer. Tijdens de opnamedag voor de herfst was het ook echt herfstweer, het waaide hard en regende de hele dag! Gelukkig was ik voorbereid en met mijn paraplu stevig in mijn handen en vol overgave in plassen stampend met mijn rode regenlaarzen trotseerde ik dapper al het natuurgeweld.
Aan het eind van de dag was ik wel een tikkeltje verkleumd, ik geef het toe, maar het resultaat is weer leuk! Ik heb een paar screenshots gemaakt om te laten zien....best leuk toch, dat Groene Hart?
 |
dinsdag 19 oktober 2010
Ye Olde Private Tea Shoppe
Thee en ik, tsja. Wat zal ik zeggen. Thee en ik gaan hand in hand door het leven. Ik heb nog nooit een theeplant, theeblaadje of theezakje met handen gezien, maar dat compenseer ik met gemak, want het liefst heb ik de hele dag een mok thee in mijn hand, of op z'n minst binnen handbereik. Thee en ik zijn als twee handen op één buik, en hoewel thee ook geen buik heeft, zit thee wel elke dag in mijn buik, dus dat klopt ook wel een beetje. Wat ik maar wil zeggen; thee is mijn favoriete drank, het hele jaar door, bij elke temperatuur, in elke situatie. Jee, ik hou van thee. Dus.
Thuis hebben wij in de loop der jaren een grote verscheidenheid aan theesoorten verzameld en tegenwoordig hebben we eigenlijk alleen nog maar losse thee in ons assortiment, netjes in hun verschillende zakjes opgeruimd in een keukenkastje. Losse thee doe je niet in een theedoos en het antwoord op de vraag 'Welke smaken heb je allemaal?' was intussen zo uitgebreid dat je er bijna een spiekbriefje voor nodig had. De door mij in het leven geroepen 'theekaart' maakte dit al een stuk makkelijker. "Kijk maar op de kaart welke smaak je wilt!" Erg handig als we gasten hebben! Zelf kijken we altijd gewoon in de kast en pakken een smaak waar we op dat moment zin in hebben.
Keukenkastjes raken echter vol en een aantal theesoorten kwamen eigenlijk nooit meer in een pot heet water terecht omdat ze ergens onder of achter verstopt stonden. En toen had Martijn een briljante ingeving, die onlangs resulteerde in wat je op de foto hieronder ziet. Het is net een theewinkeltje, echt super leuk! Alle theeën zijn gelabeld en duidelijk zichtbaar en zelfs in categorieën ingedeeld.
De dagen worden korter, donkerder, kouder. Ik grijp steeds vaker naar kruidige theeën, mijn favorieten waren de afgelopen tijd Indian Chai en Herfstthee van Simon Lévelt. Maar ja, wat je vaak gebruikt raakt op en zo zag ik bij beide potjes de bodem verschijnen. Oh nee!
En toen ontdekte ik dat Simon Lévelt ook een webshop heeft. Heaven on earth, eh, internet voor een theeliefhebber like me! Vandaag kwam er een pakketje voor mij met daarin mijn twee favorieten...en nog twee nieuwe soorten thee, die me ook wel geschikt leken voor dit jaargetijde.
Welcome back, Indian Chai en Herfstthee! En welkom, voor het eerst in mijn privé theewinkeltje, Lemon Ginger en Spicy Chai! Zo komen thee en ik de winter wel door!
zaterdag 16 oktober 2010
Vliegend Hert
De jongen met de zwarte bos krullen hupte heen en weer door de winkel als een homofiele astronaut op de maan.
"Zie je? Doe het nu nog maar een keer, maar dan gewoon zoals je het buiten ook echt zou doen."
"Maar uhm," zei ik, terwijl ik naar de grond keek, op zoek naar een gat om heel diep in te verdwijnen, "zo doe ik het ook echt buiten."
"Oh," zei de jongen. "Nou ja, doe dat dan nog maar een keer." Denkend dat ik mezelf vast niet nog meer voor schut kon zetten deed ik wat hij vroeg. Toen ik wilde stoppen verloor ik mijn balans en knalde heel oncharmant tegen een in mijn ogen zeer onlogisch geplaatst kledingrek. Kuch. Juist. Dat kon er ook nog wel bij.
Een paar minuten daarvoor was ik aarzelend de winkel binnen gestapt. In mijn zak een envelop vol geld en in mijn hand een oranje boodschappentasje. De inhoud daarvan liet ik hem met tegenzin en voorzien van een stortvloed aan excuses bekijken. Zijn gezichtsspieren deden erg hun best geen al te duidelijke afkeuring te tonen, wat ik toch aardig van hem vond. Hij wees me een plek waar ik alvast mocht gaan zitten.
"Hier moet je dan straks even heen en weer rennen," zei M. toen ik de winkelvloer bekeek, die eruitzag als een atletiekbaan.
Met opgetrokken wenkbrauw keek ik hem aan. "Ja hoor, tuurlijk, dat is een grapje, toch?"
"Nee hoor, kijk, daar zit de camera." en ja hoor, daar zat het kleine kreng, op voethoogte verstopt in een witte zuil met een computer erop. Oh. Nee.
Voor ik die avond op schoenenjacht ging, twitterde ik nog: Vanavond echte hardloopschoenen kopen, never spent that much money on sport-gear before in my life! Those babies better make me fly! Nou, blijkbaar heb ik daar die echte hardloopschoenen niet voor nodig, want volgens de verkoper met de krullen ren ik als een kruising tussen een cartoonesk huppelende ballerina en een springbok. Omhoog in plaats van naar voren. Boing, boing, boing. Hij liet het me zien op het filmpje en probeerde me nog te troosten. "Het ziet er wel mooi uit hoor, maar het kost je veel meer energie dan wanneer je gewóón rent." Juist. Bedankt. Enough about me and my silly walk, laat me nu maar eens wat schoenen zien.
Het eerste paar schoenen aan mijn voeten was blauw. Dat vond ik persoonlijk echt wel een pluspunt en dat zei ik ook. De heren wisselden een veelbetekenende blik uit en ik realiseerde me weer even dat ik geen pumps aan het passen was. Ik stond op met de bedoeling wat heen en weer te wandelen door de winkel, maar werd resoluut naar buiten gestuurd om ze even te proberen. M. liep mee naar buiten om te kijken, maar daar wilde ik niets van weten. Genoeg leedvermaak, je wacht maar mooi binnen. Hoe goed het ook bedoeld was, ik had geen behoefte aan pottenkijkers bij het uitproberen, thank you very much!
Na een hele rits schoenen buiten geprobeerd te hebben bleven er twee paar over na mijn grondige selectieprocedure. Met aan de ene voet een mooie blauwe en aan de andere voet een foeilelijke oranje-zilveren schoen liep ik naar de deur om voor de zoveelste keer een stukje heen en weer te stuiteren over de Overtoom. Nog voor ik buiten was draaide ik me om naar M. en de verkoper met de krullen, die allebei de oranje schoenen mooi vonden. "Ik voel het nu al, jullie krijgen je zin, wedden dat het die oranje worden?" Ik trok een pruillip en daarna een sprintje....
...er was geen twijfel mogelijk. De feller-dan-dit-kan-niet oranje schoenen met de hoe-verzin-je-het-bij-dat-oranje zilveren accenten liepen het lekkerst. En hoewel ik een ontzettend meisje ben wat dit betreft en ik die blauwe echt veel minder afzichtelijk vond (ik bedoel, het blijven sportschoenen, van hun uiterlijk moeten ze het niet hebben), koos ik uiteindelijk natuurlijk voor de schoenen die het lekkerst aan mijn voeten zitten. Ik kreeg ze mee in een blauw tasje, dat dan weer wel.
Nu ben ik dus de trotse eigenares van een paar oranje-zilveren Saucony hardloopschoenen. Mooi is anders, vind ik, al zijn de meningen daarover verdeeld. Ik heb ze nog niet geprobeerd, maar ben heel benieuwd of ze me inderdaad over de weg laten vliegen. Met een beetje mazzel, als ik mijn hardlooptechniek hier en daar wat aanpas, vlieg ik dan ook nog naar voren en niet meer naar boven. Het zou mooi zijn als ik zo hard loop dat het enige wat je ziet een oranje-zilveren waas is. Is het een oranje-zilveren vogel? Is het een oranje-zilveren vliegtuig? Nee, het is Marjolein op haar nieuwe hardloopschoenen!
Maar goed, alle gekheid op een stokje...als u binnenkort een meisje op oranje schoenen langs de ringvaart ziet stuiteren, niet lachen graag, hups vooral een stukje met me mee!
"Zie je? Doe het nu nog maar een keer, maar dan gewoon zoals je het buiten ook echt zou doen."
"Maar uhm," zei ik, terwijl ik naar de grond keek, op zoek naar een gat om heel diep in te verdwijnen, "zo doe ik het ook echt buiten."
"Oh," zei de jongen. "Nou ja, doe dat dan nog maar een keer." Denkend dat ik mezelf vast niet nog meer voor schut kon zetten deed ik wat hij vroeg. Toen ik wilde stoppen verloor ik mijn balans en knalde heel oncharmant tegen een in mijn ogen zeer onlogisch geplaatst kledingrek. Kuch. Juist. Dat kon er ook nog wel bij.
Een paar minuten daarvoor was ik aarzelend de winkel binnen gestapt. In mijn zak een envelop vol geld en in mijn hand een oranje boodschappentasje. De inhoud daarvan liet ik hem met tegenzin en voorzien van een stortvloed aan excuses bekijken. Zijn gezichtsspieren deden erg hun best geen al te duidelijke afkeuring te tonen, wat ik toch aardig van hem vond. Hij wees me een plek waar ik alvast mocht gaan zitten.
"Hier moet je dan straks even heen en weer rennen," zei M. toen ik de winkelvloer bekeek, die eruitzag als een atletiekbaan.
Met opgetrokken wenkbrauw keek ik hem aan. "Ja hoor, tuurlijk, dat is een grapje, toch?"
"Nee hoor, kijk, daar zit de camera." en ja hoor, daar zat het kleine kreng, op voethoogte verstopt in een witte zuil met een computer erop. Oh. Nee.
Voor ik die avond op schoenenjacht ging, twitterde ik nog: Vanavond echte hardloopschoenen kopen, never spent that much money on sport-gear before in my life! Those babies better make me fly! Nou, blijkbaar heb ik daar die echte hardloopschoenen niet voor nodig, want volgens de verkoper met de krullen ren ik als een kruising tussen een cartoonesk huppelende ballerina en een springbok. Omhoog in plaats van naar voren. Boing, boing, boing. Hij liet het me zien op het filmpje en probeerde me nog te troosten. "Het ziet er wel mooi uit hoor, maar het kost je veel meer energie dan wanneer je gewóón rent." Juist. Bedankt. Enough about me and my silly walk, laat me nu maar eens wat schoenen zien.
Het eerste paar schoenen aan mijn voeten was blauw. Dat vond ik persoonlijk echt wel een pluspunt en dat zei ik ook. De heren wisselden een veelbetekenende blik uit en ik realiseerde me weer even dat ik geen pumps aan het passen was. Ik stond op met de bedoeling wat heen en weer te wandelen door de winkel, maar werd resoluut naar buiten gestuurd om ze even te proberen. M. liep mee naar buiten om te kijken, maar daar wilde ik niets van weten. Genoeg leedvermaak, je wacht maar mooi binnen. Hoe goed het ook bedoeld was, ik had geen behoefte aan pottenkijkers bij het uitproberen, thank you very much!
Na een hele rits schoenen buiten geprobeerd te hebben bleven er twee paar over na mijn grondige selectieprocedure. Met aan de ene voet een mooie blauwe en aan de andere voet een foeilelijke oranje-zilveren schoen liep ik naar de deur om voor de zoveelste keer een stukje heen en weer te stuiteren over de Overtoom. Nog voor ik buiten was draaide ik me om naar M. en de verkoper met de krullen, die allebei de oranje schoenen mooi vonden. "Ik voel het nu al, jullie krijgen je zin, wedden dat het die oranje worden?" Ik trok een pruillip en daarna een sprintje....
...er was geen twijfel mogelijk. De feller-dan-dit-kan-niet oranje schoenen met de hoe-verzin-je-het-bij-dat-oranje zilveren accenten liepen het lekkerst. En hoewel ik een ontzettend meisje ben wat dit betreft en ik die blauwe echt veel minder afzichtelijk vond (ik bedoel, het blijven sportschoenen, van hun uiterlijk moeten ze het niet hebben), koos ik uiteindelijk natuurlijk voor de schoenen die het lekkerst aan mijn voeten zitten. Ik kreeg ze mee in een blauw tasje, dat dan weer wel.
Nu ben ik dus de trotse eigenares van een paar oranje-zilveren Saucony hardloopschoenen. Mooi is anders, vind ik, al zijn de meningen daarover verdeeld. Ik heb ze nog niet geprobeerd, maar ben heel benieuwd of ze me inderdaad over de weg laten vliegen. Met een beetje mazzel, als ik mijn hardlooptechniek hier en daar wat aanpas, vlieg ik dan ook nog naar voren en niet meer naar boven. Het zou mooi zijn als ik zo hard loop dat het enige wat je ziet een oranje-zilveren waas is. Is het een oranje-zilveren vogel? Is het een oranje-zilveren vliegtuig? Nee, het is Marjolein op haar nieuwe hardloopschoenen!
Maar goed, alle gekheid op een stokje...als u binnenkort een meisje op oranje schoenen langs de ringvaart ziet stuiteren, niet lachen graag, hups vooral een stukje met me mee!
donderdag 14 oktober 2010
Meet the kitteh
Al bijna anderhalf jaar woont ze nu bij ons, we hebben haar zien opgroeien van een pluizige kitten tot de bijna vijf kilo poes die ze nu is en nog elke dag maakt ze ons aan het lachen. Soms ook aan het huilen, vooral als ze weer de kaften van de boeken krabt, maar met al haar gekke fratsen en lieve knipogen weet ze ons hart toch altijd weer te smelten. Wij maken het haar ook niet altijd even makkelijk, welke andere poes moet verplicht met een feestmuts op de foto op haar verjaardag....
Ik heb zoveel film- en fotomateriaal van onze altijd speelse, avontuurlijke en nieuwsgierige rode dondersteen en eindelijk eens inspiratie om van een kleine selectie daarvan onderstaand filmpje te maken. Enjoy!
Ik heb zoveel film- en fotomateriaal van onze altijd speelse, avontuurlijke en nieuwsgierige rode dondersteen en eindelijk eens inspiratie om van een kleine selectie daarvan onderstaand filmpje te maken. Enjoy!
woensdag 13 oktober 2010
Malagasy twist
Het was 22 juli, de avond viel en we liepen over het grasveld naar het gebouw midden op het terrein. Een rond gebouw met een rieten dak en 666 ruitjes. Alsof de duvel ermee speelt, zou je kunnen zeggen. Volgens Remi, met wie we in dit gebouw dineerden, hadden ze dit pas gemerkt toen ze de ruitjes telden toen het gebouw af was. Ik vond het wel grappig, mij maken dat soort dingen niet bang en op Madagascar hebben mensen hele andere taboes dan bij ons in Europa. Zeshonderdzesenzestig ruitjes? Nou en? Pas nou maar op dat je geen rode kleding draagt als je naar het strand gaat in Manakara, want dat is fady (taboe).
Daar zaten we dan, onze laatste week op Madagascar en we verbleven die nacht in Résidence Madalief, een guesthouse opgezet door Remi van stichting Madalief. Daar ging de deur al open en Remi's dochter Maiya kwam binnen, samen met de kokkin, om ons avondmaal te serveren.
De dames die werken voor Résidence Madalief hadden net een cursus gevolgd en op ons bord stond iets wat ze daar geleerd hadden. Rijst, gehakt en een spinazie-achtige groente (waterkers?), in lagen in een kom gedaan en goed aangedrukt. Omgekeerd op een bord gezet en wat overblijft is een ontzettend leuk uitziend torentje met verschillende laagjes.
Gisteravond stond ik in de keuken te bedenken wat ik zou doen met de inhoud van de koelkast toen ik hier weer aan dacht. Totaal andere ingrediënten, de rijst stond al op en ik wist dat het te weinig was om een goede stevige toren te maken. Toch pakte ik een kom en waagde een poging. En hoewel het nog niet bepaald in de buurt komt bij wat de Malagasy ladies voor ons maakten, het ziet er toch leuker uit dan drie aparte hoopjes op een bord. En hoewel het niet bepaald het lekkerste gerecht is wat ik ooit bereid heb en het recept dus niet de moeite van het delen waard is, heb ik toch een foto gemaakt.
Een eenvoudige doch voedzame maaltijd op een herfstige avond in Nederland, maar wel met een Malagasy twist.
Daar zaten we dan, onze laatste week op Madagascar en we verbleven die nacht in Résidence Madalief, een guesthouse opgezet door Remi van stichting Madalief. Daar ging de deur al open en Remi's dochter Maiya kwam binnen, samen met de kokkin, om ons avondmaal te serveren.
De dames die werken voor Résidence Madalief hadden net een cursus gevolgd en op ons bord stond iets wat ze daar geleerd hadden. Rijst, gehakt en een spinazie-achtige groente (waterkers?), in lagen in een kom gedaan en goed aangedrukt. Omgekeerd op een bord gezet en wat overblijft is een ontzettend leuk uitziend torentje met verschillende laagjes.
Gisteravond stond ik in de keuken te bedenken wat ik zou doen met de inhoud van de koelkast toen ik hier weer aan dacht. Totaal andere ingrediënten, de rijst stond al op en ik wist dat het te weinig was om een goede stevige toren te maken. Toch pakte ik een kom en waagde een poging. En hoewel het nog niet bepaald in de buurt komt bij wat de Malagasy ladies voor ons maakten, het ziet er toch leuker uit dan drie aparte hoopjes op een bord. En hoewel het niet bepaald het lekkerste gerecht is wat ik ooit bereid heb en het recept dus niet de moeite van het delen waard is, heb ik toch een foto gemaakt.
Een eenvoudige doch voedzame maaltijd op een herfstige avond in Nederland, maar wel met een Malagasy twist.
dinsdag 12 oktober 2010
Korenslag!
Op 26 september deden we auditie, op 7 oktober hoorden we dat we door zijn en op 10 november reizen we met z'n allen af naar Hilversum voor onze eerste opnamedag van Korenslag! Maar eh, wie zijn dat dan, 'we'?
We zijn The Amsterdam Vocals! Onder leiding van Marieke van Diepen zing ik samen met Astrid, Bibi, Casper, Dieuwke, Driek, Jeroen, Karolina, Lotte, Mark, Matthias, Robin en Sascha een gestaag groeiend a-cappella repertoire. En we zijn dus 'door' naar de studio-opnames van Korenslag 2010, hoera!!
Ik vind het ontzettend spannend maar vooral ook ontzettend leuk! We hebben er allemaal veel zin in en gaan er een feestje van maken daar in Hilversum. Het is nu wachten op onze muzikale opdrachten zodat we hard kunnen gaan studeren!
De eerste uitzending is op zaterdag 13 november om 19.50 uur op Nederland 2. Kijken he!
maandag 11 oktober 2010
Gartine
In het najaar van 2007 kwam Martijn me halen van mijn werk voor een gezamenlijke lunch tussen de bedrijven door. En zo liepen we door de Kalverstraat, zigzaggend tussen de mensen door, op zoek naar iets leuks. Een plek om lekker te eten (geen kleffe tosti's of kartonnen hamburgers, please!) en even rustig te zitten, even weg van alle drukte.
Best een dappere missie, zo bleek. We vonden niet wat we zochten en besloten via een steegje de Kalverstraat te verlaten en een kans te wagen aan de andere kant van het Rokin. We stapten stevig door, zo lang was mijn lunchpauze nu ook weer niet, tenslotte. Tot ons oog viel op een tafeltje met twee stoelen voor een smal pand in het steegje, schuin tegenover de reiswinkel waar Martijn graag heen gaat. "Wat is dit?" Door het grote venster gluurden we naar binnen. "Geen idee, maar het ziet er leuk uit!" "Hier maar doen dan?" "Oke."
Het is nu drie jaar later en inmiddels heb ik al menigeen meegesleept naar Gartine, zoals het etablissement bleek te heten. Moeder, zussen, vriendinnen, allemaal moesten ze eraan geloven en ze hebben stuk voor stuk met mij genoten.
Smaakvol ingericht met aandacht voor het seizoen van dat moment, zoveel tafeltjes als er in passen, wat neerkomt op ongeveer 9 tafels, lekker knus dus. Een ratjetoe van antiek servies en bestek, in de loop der jaren verzameld door de ontzettend vriendelijke eigenaren, die hun klanten met veel rust en toewijding en overduidelijk met veel plezier het heerlijkste voedsel voorzetten.
Het moge duidelijk zijn; ik kom hier graag. Niet vaak, maar wel met regelmaat en elke keer voel ik me er welkom en op mijn gemak, om nog maar niet te spreken over mijn smaakpapillen die al beginnen te jubelen bij het inlopen van de Taksteeg.
Dit voorjaar genoot ik met mijn moeder van heerlijke thee, broodjes en taart, tot ik ineens gegrepen werd door iets wat op de toonbank stond. Wat is dat voor boek? "Mag ik even kijken?" vroeg ik, om vervolgens het hele boek door te bladeren, verrukt over de recepten erin en de prachtige foto's. Een kookboek van Gartine? Wauw. Dat moest ik hebben.
Ooit, wel te verstaan, want op dat moment kon ik het me echt niet veroorloven, maar ooit, wist ik, moet ik dat boek hebben.
Mijn moeder heeft mijn enthousiaste reactie goed onthouden en ik stond nog net niet te springen in de huiskamer toen ik zaterdag het pakje openmaakte. Alhoewel, ik denk wel dat ik heb gesprongen, een beetje. Maar goed. Daar ging het niet om. Ik heb 'em! Met een persoonlijke boodschap van Kirsten en Willem-Jan "van Gartine" nog wel!
Ik ben in mijn nopjes en kan niet wachten om een recept uit te zoeken en te proberen binnenkort.
zondag 10 oktober 2010
Mijn zevenentwintigste verjaardag
Een huis versierd met slingers en ballonnen, om middernacht toegezongen worden door mijn lieve man en zelf ook meezingen, zijn cadeautje nog mogen open maken voor het slapengaan.
Ontbijt op bed, krullen in mijn haar, zelfgebakken taarten aansnijden, twister, stratego, leren kwartetten, taartkruimels op de grond.
In de zon op het balkon, met vier, vijf, zeven, negen mensen. Past best. Naar het geklets van m'n familie luisteren terwijl Martijn en ik in de keuken staan. Kattenharen op de stoelen, kattenharen op broeken. Oeps.
Mooie cadeautjes en lieve kaartjes, dikke knuffels en blije gezichten. Wilde je nou wel of geen taart? En wat wilde jij ook alweer drinken? Lekker eten, lekkere taart, drie zussen met dezelfde - hee, heb jij die ook? - agenda.
Oude koeien, of waren het nou hazen, uit de sloot en op de lachspieren. Ouderwets gezellig samen muziek maken met gitaar en djembé....en theekopjes, de bank, je handen en voeten, of wat er dan ook maar geluid kan maken. Papa speelt gitaar en de zusjes zingen mee, op de Noordzee, de Noordzee.
Alle visite is weg, afwas in de machine, alles opgeruimd. Vol van energie door deze super leuke dag! Nog een uur in mijn eentje door de kamer dansen met mijn roze hoedje op. Energiek, gelukkig, vrij....nog steeds mijn verjaardag aan het vieren, ook al was de dag alweer voorbij.
Ontbijt op bed, krullen in mijn haar, zelfgebakken taarten aansnijden, twister, stratego, leren kwartetten, taartkruimels op de grond.
In de zon op het balkon, met vier, vijf, zeven, negen mensen. Past best. Naar het geklets van m'n familie luisteren terwijl Martijn en ik in de keuken staan. Kattenharen op de stoelen, kattenharen op broeken. Oeps.
Mooie cadeautjes en lieve kaartjes, dikke knuffels en blije gezichten. Wilde je nou wel of geen taart? En wat wilde jij ook alweer drinken? Lekker eten, lekkere taart, drie zussen met dezelfde - hee, heb jij die ook? - agenda.
Oude koeien, of waren het nou hazen, uit de sloot en op de lachspieren. Ouderwets gezellig samen muziek maken met gitaar en djembé....en theekopjes, de bank, je handen en voeten, of wat er dan ook maar geluid kan maken. Papa speelt gitaar en de zusjes zingen mee, op de Noordzee, de Noordzee.
Alle visite is weg, afwas in de machine, alles opgeruimd. Vol van energie door deze super leuke dag! Nog een uur in mijn eentje door de kamer dansen met mijn roze hoedje op. Energiek, gelukkig, vrij....nog steeds mijn verjaardag aan het vieren, ook al was de dag alweer voorbij.
Ik heb genoten van mijn verjaardag, iedereen heel erg bedankt voor jullie aanwezigheid, knuffels, cadeau's, gezelligheid! Maar ook bedankt voor alle telefoontjes, smsjes, kaartjes, krabbels en tweets!
vrijdag 8 oktober 2010
Sjans?
Er zitten twee jongens op het bruggetje voor onze flat. Een van hen heeft een grote hond bij zich. Als hij mij ziet aankomen probeert hij de hond te laten zitten, of er in ieder geval voor te zorgen dat de hond mij straks niet bespringt. Zoiets denk ik tenminste, als ik de jongen bezig zie. Hoe toepasselijk mijn woordkeuze voor 'bespringen' is blijkt even later als ik over het bruggetje loop.
"Ah man, hij ziet gewoon een mooie vrouw," zegt de jongen zonder hond met joint (ruik ik), terwijl hij zijn hoofd bijna achterstevoren op zijn romp draait, in de richting van de sloot en de eendjes. Ah welnee, die jongen is geen uil, dus dat kan helemaal niet, maar hij doet in ieder geval zijn best om mij niet aan te kijken.
Ik kijk naar de jongen met hond zonder joint (maar misschien wil de andere jongen delen). Dan naar zijn hond. En nog eens goed naar de hond. En dan weer terug naar zijn baasje, wiens gezicht inmiddels een verontschuldigende uitdrukking heeft.
"Ach ja, daar kan hij toch ook niks aan doen..." zeg ik en loop verder, hardop lachend om zijn gêne en om de hijgende hond, wiens overduidelijke erectie nogal in mijn richting wijst. In de richting van mijn gezicht, wel te verstaan. Up up and away!
Tsja. Een man blijft een man, ook als het een hond is...*proest*
"Ah man, hij ziet gewoon een mooie vrouw," zegt de jongen zonder hond met joint (ruik ik), terwijl hij zijn hoofd bijna achterstevoren op zijn romp draait, in de richting van de sloot en de eendjes. Ah welnee, die jongen is geen uil, dus dat kan helemaal niet, maar hij doet in ieder geval zijn best om mij niet aan te kijken.
Ik kijk naar de jongen met hond zonder joint (maar misschien wil de andere jongen delen). Dan naar zijn hond. En nog eens goed naar de hond. En dan weer terug naar zijn baasje, wiens gezicht inmiddels een verontschuldigende uitdrukking heeft.
"Ach ja, daar kan hij toch ook niks aan doen..." zeg ik en loop verder, hardop lachend om zijn gêne en om de hijgende hond, wiens overduidelijke erectie nogal in mijn richting wijst. In de richting van mijn gezicht, wel te verstaan. Up up and away!
Tsja. Een man blijft een man, ook als het een hond is...*proest*
Tante Taartje
"Let eens op, Tante Taartje!"
Die gevierde uitspraak van mijn aardrijkskundeleraar van de middelbare school kwam bij me op vanmiddag. Ik stond in de keuken, had de Mon Chou taart met bastognebodem en kersen on top net in de koelkast gezet. Nu was ik in een hevig gevecht verwikkeld met een appel, die weigerde zijn klokhuis door mij te laten weghalen met een appelboor. Een aantal van zijn broertjes waren hem al voorgegaan lagen nu zonder schil en in plakjes in een plastic bak naast me.
Geduld is niet altijd mijn sterkste punt en in plaats van rustig rondjes te draaien met de appelboor om door het opstandige klokhuis heen te komen stond ik er op te duwen en sloeg ermee op het aanrecht, zuchtend en met rode wangen van de inspanning.
De appelboor zat natuurlijk ook nog scheef in de appel en daardoor was hij klem komen te zitten op een hard stukje binnenin de appel, je kunnen zeggen dat de harde kern van de appel zich met heel wat pit verzette tegen een toekomst in schijfjes. Nou ja zeg.
Terwijl ik hiermee bezig was, zag ik het al helemaal gebeuren. Dat er iets mis zou gaan. De kans was niet bepaald klein, als je bedenkt dat de appelboor nou niet bepaald stevig is en ik hem met behoorlijk wat kracht scheef in een appel stond te duwen op een met appelsap doordrenkte snijplank op een niet helemaal droog aanrecht. Ik hoef denk ik niet eens uit te leggen wat er allemaal mis had kunnen gaan.
Daar stond ik dan, één dag voor mijn 27e verjaardag, in de keuken, worstelend met een appel voor de appeltaart. Maar in een flits zat ik weer voor een paar seconden aan het tafeltje rechtsvoor in de klas bij aardrijkskunde, vlak naast het raam waar ik zoals gewoonlijk weer eens door naar buiten zat te staren.
"Let eens op, Tante Taartje!" riep mijn leraar dan. En hoewel dat dan gericht was aan de twee kletsende meiden midden achter in de klas en niet aan mij, was ik ook weer even bij de les. Twee minuten, voor mijn ogen weer van het bord via de landkaarten voor mijn tafeltje afwezig de wolken opzochten, buiten.
Soms is het wel goed om even je aandacht bij de les te houden. En dus rechtte ik mijn rug, ademde eens rustig in en uit en verwijderde voorzichtig de appelboor, om vervolgens met beleid via de andere kant van de appel alsnog het klokhuis te verwijderen. Daarna schilde ik de appel en herenigde hem schijfje voor schijfje met zijn broers. Jij gaat in mijn appeltaart mister, omdat Tante Taartje het wil!
Die gevierde uitspraak van mijn aardrijkskundeleraar van de middelbare school kwam bij me op vanmiddag. Ik stond in de keuken, had de Mon Chou taart met bastognebodem en kersen on top net in de koelkast gezet. Nu was ik in een hevig gevecht verwikkeld met een appel, die weigerde zijn klokhuis door mij te laten weghalen met een appelboor. Een aantal van zijn broertjes waren hem al voorgegaan lagen nu zonder schil en in plakjes in een plastic bak naast me.
Geduld is niet altijd mijn sterkste punt en in plaats van rustig rondjes te draaien met de appelboor om door het opstandige klokhuis heen te komen stond ik er op te duwen en sloeg ermee op het aanrecht, zuchtend en met rode wangen van de inspanning.
De appelboor zat natuurlijk ook nog scheef in de appel en daardoor was hij klem komen te zitten op een hard stukje binnenin de appel, je kunnen zeggen dat de harde kern van de appel zich met heel wat pit verzette tegen een toekomst in schijfjes. Nou ja zeg.
Terwijl ik hiermee bezig was, zag ik het al helemaal gebeuren. Dat er iets mis zou gaan. De kans was niet bepaald klein, als je bedenkt dat de appelboor nou niet bepaald stevig is en ik hem met behoorlijk wat kracht scheef in een appel stond te duwen op een met appelsap doordrenkte snijplank op een niet helemaal droog aanrecht. Ik hoef denk ik niet eens uit te leggen wat er allemaal mis had kunnen gaan.
Daar stond ik dan, één dag voor mijn 27e verjaardag, in de keuken, worstelend met een appel voor de appeltaart. Maar in een flits zat ik weer voor een paar seconden aan het tafeltje rechtsvoor in de klas bij aardrijkskunde, vlak naast het raam waar ik zoals gewoonlijk weer eens door naar buiten zat te staren.
"Let eens op, Tante Taartje!" riep mijn leraar dan. En hoewel dat dan gericht was aan de twee kletsende meiden midden achter in de klas en niet aan mij, was ik ook weer even bij de les. Twee minuten, voor mijn ogen weer van het bord via de landkaarten voor mijn tafeltje afwezig de wolken opzochten, buiten.
Soms is het wel goed om even je aandacht bij de les te houden. En dus rechtte ik mijn rug, ademde eens rustig in en uit en verwijderde voorzichtig de appelboor, om vervolgens met beleid via de andere kant van de appel alsnog het klokhuis te verwijderen. Daarna schilde ik de appel en herenigde hem schijfje voor schijfje met zijn broers. Jij gaat in mijn appeltaart mister, omdat Tante Taartje het wil!
Abonneren op:
Posts (Atom)