Pasta di Mayo di Mama di Meija

Het leuke aan samen boodschappen doen is dat je allebei iets te zeggen hebt over wat je die avond gaat eten. Het minder leuke aan samen boodschappen doen is dat je allebei iets te zeggen hebt over wat je die avond gaat eten. 

Gelukkig hebben Meija en ik een heel repertoire aan maaltijden die we allebei lekker vinden, maar soms is het toch even lastig om het eens te worden. Soms hak ik al bij voorbaat de knoop door, soms vraag ik waar zij zin in heeft. 

Gisteren wist ik het even niet en nam Meija ineens de leiding. "Ik wil vanavond koken, mam!" 
Ik was in eerste instantie - zoals bij veel nieuwe ideeën - gelijk een beetje aan het twijfelen, maar ik besloot dat het juist leuk was dat ze dit wilde en vroeg naar haar plan. 

En zo koos ze verse pasta met groenten, gehakt en saus en stond ze dat - onder toezicht en met hier en daar een helpende hand - een tijdje later te bereiden in de keuken. 

"Pasta di Meija!" verkondigde ze trots. En toen, met glunderende ogen en een lach op haar gezicht: "Jij maakt pasta di Mama, en ik pasta di Meija. Maar later... dan maak ik ook pasta di Mama, voor mijn dochter of zoon, en dan vertel ik ze dat ik dit voor het eerst maakte toen ik tien jaar was..." 

Daar stopte ze met praten en droomde nog even verder, terwijl ze in de pan roerde. 

"Voordat jij er was, heette mijn pasta ook nog geen pasta di Mama, maar pasta di Mayo" zei ik. "Ja, want sommige mensen noemen me Mayo", legde ik uit, toen ze me verbaasd aankeek. 

"Okee," zei ze. "Nou, in ieder geval, mijn pasta wordt de lekkerste pasta ooit!"

En lekker was het zeker! 💗

Dat smaakt naar meer....?

In de jaren sinds mijn laatste logje heb ik regelmatig deze pagina bezocht en mijn oude stukjes herlezen en foto´s bekeken.
Tot ik deze week ineens dacht: dit was zo leuk, ik mis het om te schrijven.

Er is nogal het een en ander veranderd sinds ik voor het laatst schreef hier, in 2011. Ruim 13 jaar later ben ik meerdere keren verhuisd, moeder geworden van een inmiddels (over 2 weken) 11 jarige dochter en ben ik sinds een paar maanden weer single. Ik woon niet meer in de wolken in de hoofdstad, maar in een huis met tuin in een dorp tussen de weilanden.

Toen ik moeder werd was mijn inspiratie om te schrijven (zowel gedichten als blogs) foetsie, maar nu begint het toch weer te kriebelen. Ik heb het gemist, maar ik weet ook dat bijna al mijn creatieve uitlaatkleppen hun fases hebben. Ik heb niet geschreven, maar wel geschilderd, gezongen, gehaakt, gitaar gespeeld, geborduurd...en er is nog een hele waslijst met andere creatieve dingen voorbij gekomen. Meestal hebben ze mijn aandacht voor een paar weken tot een paar jaar, en verdwijnen dan weer naar de achtergrond, als een favoriet gerecht waar je ineens genoeg van hebt, tot het je uiteindelijk onvermijdelijk weer het water in de mond doet lopen.
Die metafoor is wellicht niet herkenbaar voor iedereen, maar voor alle mensen met AuDHD, ADHD, ASS (of wat voor neurodivergente variant dan ook) is het waarschijnlijk nu zeer duidelijk wat ik bedoel.

En nu is daar dus ineens weer schrijven. Denk ik. Na meerdere keren alle posts op dit weblog te hebben doorgelezen steek ik vandaag voorzichtig weer eens mijn tenen in het woordenwater. Kijken of ik nog iets te zeggen heb. Wie mij kent rolt nu met zijn ogen en denkt: natuurlijk heb je nog iets te zeggen, mensch. Je hebt altijd iets te zeggen. En daar hebben ze dan gelijk in, dus ik vind het een heel goed idee om dat weer eens met de wereld te gaan delen.
Wie weet, misschien wordt het opnieuw een van mijn favoriete gerechten!