Gelukkig hebben Meija en ik een heel repertoire aan maaltijden die we allebei lekker vinden, maar soms is het toch even lastig om het eens te worden. Soms hak ik al bij voorbaat de knoop door, soms vraag ik waar zij zin in heeft.
Gisteren wist ik het even niet en nam Meija ineens de leiding. "Ik wil vanavond koken, mam!"
Ik was in eerste instantie - zoals bij veel nieuwe ideeën - gelijk een beetje aan het twijfelen, maar ik besloot dat het juist leuk was dat ze dit wilde en vroeg naar haar plan.
Ik was in eerste instantie - zoals bij veel nieuwe ideeën - gelijk een beetje aan het twijfelen, maar ik besloot dat het juist leuk was dat ze dit wilde en vroeg naar haar plan.
En zo koos ze verse pasta met groenten, gehakt en saus en stond ze dat - onder toezicht en met hier en daar een helpende hand - een tijdje later te bereiden in de keuken.
"Pasta di Meija!" verkondigde ze trots. En toen, met glunderende ogen en een lach op haar gezicht: "Jij maakt pasta di Mama, en ik pasta di Meija. Maar later... dan maak ik ook pasta di Mama, voor mijn dochter of zoon, en dan vertel ik ze dat ik dit voor het eerst maakte toen ik tien jaar was..."
Daar stopte ze met praten en droomde nog even verder, terwijl ze in de pan roerde.
"Voordat jij er was, heette mijn pasta ook nog geen pasta di Mama, maar pasta di Mayo" zei ik. "Ja, want sommige mensen noemen me Mayo", legde ik uit, toen ze me verbaasd aankeek.
"Okee," zei ze. "Nou, in ieder geval, mijn pasta wordt de lekkerste pasta ooit!"
En lekker was het zeker! 💗
Geen opmerkingen:
Een reactie posten