Count your blessings

Toen ik dit blog begon, heb ik er met opzet voor gekozen om er alleen maar leuke dingen op te zetten. Dit bleek een effectieve manier om bewust bezig te zijn met alle mooie en positieve gebeurtenissen en ervaringen. Geluk zit in kleine dingen, maar dan moet je er wel naar kijken!

Nu kies ik ervoor om over een iets minder leuk onderwerp te bloggen. Niet dat ik daar een gewoonte van wil maken, maar hiervoor wil ik een uitzondering maken.

Toetsie is ziek. Op woensdag 23 februari moest ze 's middags ineens braken, op zich niet iets om je direct zorgen over te maken, haarbal, te snel gegeten, griepje, het kon vanalles zijn. Maar ze was en bleef daarna ontzettend suf en sloom, reageerde nergens meer op en ze kon niet op een normale manier zitten of liggen, het zag eruit alsof haar lijf niet meewerkte.

's Avonds laat was er nog niets veranderd en ik heb tot vier uur 's nachts bij haar gezeten, haar oren en pootjes waren koud dus ik heb haar onder een dekentje gelegd en haar wat opgewarmd door mijn arm om haar heen te leggen. Langzaam ontspande ze wat en begon zelfs zachtjes te spinnen, dus toen mijn lichaam om vier uur schreeuwde dat ik van houding moest veranderen (en misschien wat slapen) durfde ik het wel aan om een paar uur te slapen.

Op donderdag was het nog hetzelfde, ze wilde niet eten en drinken, ik voerde haar met moeite een paar lepeltjes water omdat ik gelezen had dat katten gauw uitdrogen. Diezelfde dag heb ik haar naar de dierenarts gebracht, waar ze opgenomen werd voor onderzoek. De dierenarts vond het 'vol' aanvoelen bij haar nieren en wilde een echo maken. Aan het eind van de middag haalden we haar op, we kregen echofoto's te zien waarop duidelijk te zien was dat de rechternier heel erg vergroot is en haast niet meer als nier herkenbaar is.

Haar bloed en urine zijn onderzocht en op kweek gezet, maar de dierenarts had niet genoeg gevonden om een diagnose te kunnen stellen. Daarom gingen we een week later naar de specialist, die nogmaals een echo maakte en een biopt nam van de nieren. Afgelopen vrijdag kregen we een cc-tje van de mail die van de specialist naar onze dierenarts gestuurd is na een second opinion van de patholoog.

Maligne lymfoom, zo luidde de diagnose. Dit kan behandeld worden met chemo, maar omdat het bij haar nieren zit (en ze dus een verminderde nierfunctie heeft) is het nog even de vraag of ze niet teveel bijwerkingen zal krijgen van een chemokuur. Hierover hebben we dinsdagochtend een gesprek met de specialist en dan zien we wel weer verder.

Ondertussen ging het met Toetsie niet beter, ze had bij de dierenarts iets tegen de misselijkheid gekregen en daardoor kon ze wel weer wat eten, maar in de loop van de afgelopen twee weken ging ze steeds minder eten en drinken. Dit kaartten we aan bij de specialist en hij gaf ons 'a/d' voer mee, wat we haar met een spuitje konden voeren. Zo zou ze weer wat op krachten kunnen komen voor een eventuele operatie of chemo-behandeling.

De eerste dag vonden we het maar lastig om haar op deze manier te voeren, maar we zagen de noodzaak er wel van in, Toetsie werd met de dag zwakker en magerder. Nu geven we haar elk uur een spuitje vol voer en eentje met water, vooral Martijn is er erg goed in en hoewel Toetsie steeds iets meer tegenstribbelt (waar we eigenlijk heel blij mee zijn, want dat betekent dat ze iets meer kracht heeft) gaat het steeds sneller. Gelukkig is Toets heel stoer en niet zo gauw bang en zo ondergaat ze gelaten elk uur het spetterfestijn, zoals we het zijn gaan noemen. Vooral het water (maar ook het voer, iew) gaat soms alle kanten op als ze net op het verkeerde moment met haar hoofd schudt, hihi.

Het eten en drinken houdt ze goed binnen en we hopen dat vooral door het extra water haar nieren even goed doorspoelen en ze al die opgehoopte afvalstoffen in haar lijf een beetje kwijtraakt. Hoewel ze wel nog steeds bijna de hele dag rustig in haar mandje ligt, kijkt ze in ieder geval al een stuk helderder uit haar ogen dan een paar dagen geleden.

Al drie nachten slaapt Toetsie nu op het voeteneind van ons bed, iets wat voorheen ondenkbaar was omdat ze zo druk en speels was dat we haar constant in de gaten moesten houden. Nu blijft ze lekker liggen, iets wat me aan de ene kant heel verdrietig maakt maar wat ook wel heel fijn voelt, zo is ze gezellig dicht bij ons!

Dus ja. Van de ene op de andere dag is Toetsie veranderd van een speelse drukke jonge poes in een rustige voorzichtige zieke dame...De afgelopen tweeënhalve week waren zwaar voor haar en voor ons, en het is nog niet voorbij...

We hopen heel erg dat de dierenarts het geoorloofd vindt om haar te behandelen met chemo en dat ze zich daardoor weer beter gaat voelen, zelf gaat eten en zich niet meer zo zwak en ziek voelt. Want dat is toch het allerbelangrijkste. Tot die tijd zorgen we voor haar zo goed als we kunnen en genieten we van alle tijd die we met haar hebben (en al gehad hebben). Count your blessings, want soms is het zomaar ineens voorbij.

Toetsie - sept/okt 2010

Toetsie - november 2010

Toetsie in te kleine doos - vrijdag 11 maart

Toetsie - vrijdag 11 maart

Toetsie op ons bed - zaterdag 12 maart