Not without a fight!

In de nacht van zondag op maandag was Toetsie onrustig. Ik merkte dit en kon er niet van slapen. Het zat me dwars dat we pas dinsdagochtend zouden bellen met de dierenarts. We hadden de diagnose tenslotte al en op maandag was er ook een telefonisch spreekuur. Zullen we anders gewoon morgenochtend al bellen?' stelde ik voor aan Martijn. Hij vond het goed en zo liet ik mij die ochtend aan de telefoon informeren over de risico's, de voors, de tegens, de kansen. Het kwam erop neer dat het zeker de moeite waard kon zijn om Toetsie een chemobehandeling te geven. Omdat de kanker in haar nier zit en die dus slechter werkt dan normaal, zou ze wel een lagere dosering toegediend krijgen, omdat de kans op bijwerkingen groter is. De dierenarts kon natuurlijk niets garanderen, maar het zou zeker de moeite van het proberen waard zijn. Als ze teveel last van bijwerkingen krijgt, moet de behandeling worden afgebroken, want een dier kun je niet uitleggen dat ze zich nu even rot voelt, maar dat het allemaal voor een goed doel is.

Na het telefoongesprek hebben we overlegd en besloten eigenlijk vrijwel gelijk om het te doen. Ik belde terug en maakte een afspraak voor dezelfde middag. En zo kwam het dat Toetsie gistermiddag haar eerste chemoinjectie heeft gekregen. Voor thuis kreeg ze prednisonpilletjes mee, waarvan we haar er elke dag eentje moeten geven.

In de wachtkamer, er waren net een stel honden aan het blaffen, leuk is anders...

De chemo-injectie was zo gegeven, ik moest zelf ook helpen (met knaloranje handschoenen aan en een veiligheidsbril op) haar vast te houden. Ze kreeg een prachtig verbandje met smilies erop om haar pootje dat ik er thuis weer af moest halen.

Hihi, een kattenpoot stelt ook niks voor zo zonder vacht...

Verbandje, in mijn knaloranje gehandschoende hand.

Thuis zocht ze een rustig plekje op om bij te komen, op de foto hieronder ligt ze in een kast in de studeerkamer, maar later op de dag had ze zich zo goed verstopt dat we het hele huis drie keer helemaal doorzocht hebben. En toen hadden we haar nog steeds niet gevonden. Toen ik voor de vierde keer in de slaapkamer keek en dit keer écht elk vakje van de kast uitploos, vond ik haar achter Martijns truien...juist ja. We waren blij dat we haar gevonden hadden, even dachten we dat ze door de chemo misschien onzichtbaar was geworden! [ok, ik was natuurlijk de gek die dat opperde, en inderdaad, ik had bijna niet geslapen de nacht ervoor]

Even uitrusten

Na het verstopavontuur togen Martijn en ik naar IKEA om daar een nieuw matras te kopen. Dat paste heus wel in de auto, hoor! Een beetje opgevouwen, dat wel. En we zaten maar een heel klein beetje krap, met onze stoelen (en de leuningen) zo ver mogelijk naar voren, haha. Maar nu hebben we een matras joh....waaaaauw. Toetsie was er snel bij om het te testen.

Goedgekeurd!

Vannacht was een rustige nacht en vandaag is ook goed gegaan. Toets is zelfs nog even op het balkon naar buiten geweest, en haar 'evil glare' is ook weer aanwezig.

Onderonsje met de kerstboom

Oh nee he, het is zeker weer bijna tijd om te eten he? Grrrrrr....

Ze kan nu wel wat extra kracht gebruiken en dus voeren we haar nog steeds met het a/d voer van de dierenarts. Zo weten we zeker dat ze genoeg binnenkrijgt...tenminste, als ze het niet door de hele kamer heen schudt, haha. Omdat we nu wat voorzichtiger moeten zijn vanwege de stofjes van de chemo (we moeten handschoenen dragen om haar te voeren, de chemostoffen scheidt ze uit via speeksel en uitwerpselen en als ze zich wast kan het dus ook op haar vacht zitten) hebben we in de badkamer een plekje ingericht om de prednison en voerspullen te bewaren. Hieronder zie je een foto van dit weekend, toen we haar nog in de keuken voerden.

Mmmh, lekker, eten uit een spuitje...

En nu? We hopen dat de chemo aanslaat en de tumor flink krimpt, dan zal ze zich ook veel beter voelen en hopelijk zelf weer voldoende gaan eten en bewegen, zodat ook haar spieren weer wat aansterken. De eerste maand krijgt ze elke week een chemo-injectie, daarna elke drie weken voor een periode van ongeveer een jaar. Heel heftig allemaal, maar hopelijk wordt Toetsie hierdoor uiteindelijk weer beter en kan ze nog een tijd mee, zonder pijn en een ziek gevoel. We houden haar goed in de gaten, mocht ze veel last krijgen van bijwerkingen, dan moeten we een andere beslissing maken...maar daar proberen we niet teveel aan te denken (al was het maar omdat het idee ervan al hartverscheurend is), we kijken gewoon per dag hoe het gaat en natuurlijk houden we een zo positief mogelijke toekomst voor ogen!

Toetsie is in ieder geval een stuk wakkerder dan vorige week en ook wat actiever, dus het lijkt erop dat zij ook niet van plan is om zonder te vechten ten onder te gaan!