Wat een week is het geweest. Zo intensief voor een ziek dier zorgen is geen kattenpis, Martijn en ik waren dan ook allebei ontzettend moe deze week. Maar we hielden ons doel voor ogen; Toetsie helpen beter te worden. En dus duwen we, gehuld in oude kleren en met oranje handschoenen aan, dapper 10 spuitjes voer, een aantal spuiten water en één prednisonpil per dag door haar strot. Daarna maken we Toetsie schoon (kwijlebal), vegen en spoelen het gemorste voer (je ontkomt er niet aan) van onze kleren en van de badkamervloer/het bad/waar ze het dan ook voor elkaar gekregen heeft het heen te lanceren. Inmiddels heeft Toetsie zelf bedacht dat ze daarna uitgebreid geborsteld wil worden, wat een stuk meer voldoening geeft en ook een stuk minder stinkt, haha.
Zoals je dus misschien al begrijpt; de chemo en onze aanhoudende dwangvoerinzet werpen hun vruchten af; Toetsie begint weer praatjes te krijgen...nou ja, zoiets dan. Want de laatste paar dagen deed ze voor het eerst in weken weer haar bek open om te miauwen...maar miauwen kan je het echt niet noemen. Meestal is het geluidloze luchtverplaatsing en af en toe produceert ze iets wat nog het meest lijkt op schor gekwaak. Kunnen katten ook hun stem kwijt zijn? We denken dat ze vanzelf wel weer zal uitvinden hoe het moet.
Onze rode dame op onze kamer laten slapen is ook geen optie meer. Mevrouw heeft het spelen herontdekt en hoewel we daar heel blij om zijn, is het niet zo goed voor onze nachtrust, omdat er om de paar minuten een kat plotseling bovenop ons springt als er iets beweegt onder de dekens. En als ze niet op het bed zit, wurmt ze zich weer als vanouds in de kast of in tassen, wat vrij veel geluid maakt. Dus ja, het is minder gezellig, maar ze mag weer lekker op de kapstok slapen.
Het moge duidelijk zijn dat het in de loop van afgelopen week zienderogen beter ging met Toetsie. Maar zaterdag was wel de mooiste dag van deze week. Niet in het minst om het prachtige lenteweer, trouwens. Ik kwam uit bed en trof Martijn én Toetsie aan op het balkon, in de zon, waar Martijn de was ophing en Toetsie rondsnuffelde tussen de plantenbakken en speelde in de wasmand. En 's middags, in de zon op de vloer van de huiskamer, speelde ze voor het eerst in bijna een maand weer met haar favoriete speeltjes; dobbelstenen.
En zo hadden we een heerlijke dag, Toetsie kwam ons telkens opzoeken om te spelen en we deden maar al te graag mee natuurlijk. Je merkt echt dat haar spieren verzwakt zijn door de ziekte en het vele liggen de afgelopen weken. Daarom is het extra goed dat ze weer speelt en door het huis struint, dan kunnen de spieren weer sterker worden!
Aan het eind van de dag kwam ze naar me toe lopen en overlaadde me met kopjes en knuffels. Hoewel ik natuurlijk niet weet of het klopt, interpreteerde ik het als een bedankje voor een mooie dag. "Hee, Marjolein, vandaag was fijn en ik vind jou lief!"
Zucht, ik jou ook meisje...
Uiteraard heb ik mijn camera flink laten klikken gisteren, dus ik zal nog een bericht maken met wat foto's voor de liefhebber.
Morgenochtend krijgt ze haar tweede chemo, hopelijk heeft ze er weer weinig last van en gaat het de komende tijd alleen maar beter! Ik probeer niet te veel op de zaken vooruit te lopen, maar echt, ik kan wel janken van blijdschap als ik zie hoeveel beter het al gaat. Hoera!
*snift even een traantje weg*
BeantwoordenVerwijderen