In het najaar van 2007 kwam Martijn me halen van mijn werk voor een gezamenlijke lunch tussen de bedrijven door. En zo liepen we door de Kalverstraat, zigzaggend tussen de mensen door, op zoek naar iets leuks. Een plek om lekker te eten (geen kleffe tosti's of kartonnen hamburgers, please!) en even rustig te zitten, even weg van alle drukte.
Best een dappere missie, zo bleek. We vonden niet wat we zochten en besloten via een steegje de Kalverstraat te verlaten en een kans te wagen aan de andere kant van het Rokin. We stapten stevig door, zo lang was mijn lunchpauze nu ook weer niet, tenslotte. Tot ons oog viel op een tafeltje met twee stoelen voor een smal pand in het steegje, schuin tegenover de reiswinkel waar Martijn graag heen gaat. "Wat is dit?" Door het grote venster gluurden we naar binnen. "Geen idee, maar het ziet er leuk uit!" "Hier maar doen dan?" "Oke."
Het is nu drie jaar later en inmiddels heb ik al menigeen meegesleept naar Gartine, zoals het etablissement bleek te heten. Moeder, zussen, vriendinnen, allemaal moesten ze eraan geloven en ze hebben stuk voor stuk met mij genoten.
Smaakvol ingericht met aandacht voor het seizoen van dat moment, zoveel tafeltjes als er in passen, wat neerkomt op ongeveer 9 tafels, lekker knus dus. Een ratjetoe van antiek servies en bestek, in de loop der jaren verzameld door de ontzettend vriendelijke eigenaren, die hun klanten met veel rust en toewijding en overduidelijk met veel plezier het heerlijkste voedsel voorzetten.
Het moge duidelijk zijn; ik kom hier graag. Niet vaak, maar wel met regelmaat en elke keer voel ik me er welkom en op mijn gemak, om nog maar niet te spreken over mijn smaakpapillen die al beginnen te jubelen bij het inlopen van de Taksteeg.
Dit voorjaar genoot ik met mijn moeder van heerlijke thee, broodjes en taart, tot ik ineens gegrepen werd door iets wat op de toonbank stond. Wat is dat voor boek? "Mag ik even kijken?" vroeg ik, om vervolgens het hele boek door te bladeren, verrukt over de recepten erin en de prachtige foto's. Een kookboek van Gartine? Wauw. Dat moest ik hebben.
Ooit, wel te verstaan, want op dat moment kon ik het me echt niet veroorloven, maar ooit, wist ik, moet ik dat boek hebben.
Mijn moeder heeft mijn enthousiaste reactie goed onthouden en ik stond nog net niet te springen in de huiskamer toen ik zaterdag het pakje openmaakte. Alhoewel, ik denk wel dat ik heb gesprongen, een beetje. Maar goed. Daar ging het niet om. Ik heb 'em! Met een persoonlijke boodschap van Kirsten en Willem-Jan "van Gartine" nog wel!
Ik ben in mijn nopjes en kan niet wachten om een recept uit te zoeken en te proberen binnenkort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten