Tante Taartje

"Let eens op, Tante Taartje!"

Die gevierde uitspraak van mijn aardrijkskundeleraar van de middelbare school kwam bij me op vanmiddag. Ik stond in de keuken, had de Mon Chou taart met bastognebodem en kersen on top net in de koelkast gezet. Nu was ik in een hevig gevecht verwikkeld met een appel, die weigerde zijn klokhuis door mij te laten weghalen met een appelboor. Een aantal van zijn broertjes waren hem al voorgegaan lagen nu zonder schil en in plakjes in een plastic bak naast me.

Geduld is niet altijd mijn sterkste punt en in plaats van rustig rondjes te draaien met de appelboor om door het opstandige klokhuis heen te komen stond ik er op te duwen en sloeg ermee op het aanrecht, zuchtend en met rode wangen van de inspanning.

De appelboor zat natuurlijk ook nog scheef in de appel en daardoor was hij klem komen te zitten op een hard stukje binnenin de appel, je kunnen zeggen dat de harde kern van de appel zich met heel wat pit verzette tegen een toekomst in schijfjes. Nou ja zeg.

Terwijl ik hiermee bezig was, zag ik het al helemaal gebeuren. Dat er iets mis zou gaan. De kans was niet bepaald klein, als je bedenkt dat de appelboor nou niet bepaald stevig is en ik hem met behoorlijk wat kracht scheef in een appel stond te duwen op een met appelsap doordrenkte snijplank op een niet helemaal droog aanrecht. Ik hoef denk ik niet eens uit te leggen wat er allemaal mis had kunnen gaan.

Daar stond ik dan, één dag voor mijn 27e verjaardag, in de keuken, worstelend met een appel voor de appeltaart. Maar in een flits zat ik weer voor een paar seconden aan het tafeltje rechtsvoor in de klas bij aardrijkskunde, vlak naast het raam waar ik zoals gewoonlijk weer eens door naar buiten zat te staren.

"Let eens op, Tante Taartje!" riep mijn leraar dan. En hoewel dat dan gericht was aan de twee kletsende meiden midden achter in de klas en niet aan mij, was ik ook weer even bij de les. Twee minuten, voor mijn ogen weer van het bord via de landkaarten voor mijn tafeltje afwezig de wolken opzochten, buiten.

Soms is het wel goed om even je aandacht bij de les te houden. En dus rechtte ik mijn rug, ademde eens rustig in en uit en verwijderde voorzichtig de appelboor, om vervolgens met beleid via de andere kant van de appel alsnog het klokhuis te verwijderen. Daarna schilde ik de appel en herenigde hem schijfje voor schijfje met zijn broers. Jij gaat in mijn appeltaart mister, omdat Tante Taartje het wil!