Malagasy twist

Het was 22 juli, de avond viel en we liepen over het grasveld naar het gebouw midden op het terrein. Een rond gebouw met een rieten dak en 666 ruitjes. Alsof de duvel ermee speelt, zou je kunnen zeggen. Volgens Remi, met wie we in dit gebouw dineerden, hadden ze dit pas gemerkt toen ze de ruitjes telden toen het gebouw af was. Ik vond het wel grappig, mij maken dat soort dingen niet bang en op Madagascar hebben mensen hele andere taboes dan bij ons in Europa. Zeshonderdzesenzestig ruitjes? Nou en? Pas nou maar op dat je geen rode kleding draagt als je naar het strand gaat in Manakara, want dat is fady (taboe).

Daar zaten we dan, onze laatste week op Madagascar en we verbleven die nacht in Résidence Madalief, een guesthouse opgezet door Remi van stichting Madalief. Daar ging de deur al open en Remi's dochter Maiya kwam binnen, samen met de kokkin, om ons avondmaal te serveren.

De dames die werken voor Résidence Madalief hadden net een cursus gevolgd en op ons bord stond iets wat ze daar geleerd hadden. Rijst, gehakt en een spinazie-achtige groente (waterkers?), in lagen in een kom gedaan en goed aangedrukt. Omgekeerd op een bord gezet en wat overblijft is een ontzettend leuk uitziend torentje met verschillende laagjes.

Gisteravond stond ik in de keuken te bedenken wat ik zou doen met de inhoud van de koelkast toen ik hier weer aan dacht. Totaal andere ingrediënten, de rijst stond al op en ik wist dat het te weinig was om een goede stevige toren te maken. Toch pakte ik een kom en waagde een poging. En hoewel het nog niet bepaald in de buurt komt bij wat de Malagasy ladies voor ons maakten, het ziet er toch leuker uit dan drie aparte hoopjes op een bord. En hoewel het niet bepaald het lekkerste gerecht is wat ik ooit bereid heb en het recept dus niet de moeite van het delen waard is, heb ik toch een foto gemaakt.

Een eenvoudige doch voedzame maaltijd op een herfstige avond in Nederland, maar wel met een Malagasy twist.