Vliegend Hert

De jongen met de zwarte bos krullen hupte heen en weer door de winkel als een homofiele astronaut op de maan.
"Zie je? Doe het nu nog maar een keer, maar dan gewoon zoals je het buiten ook echt zou doen."
"Maar uhm," zei ik, terwijl ik naar de grond keek, op zoek naar een gat om heel diep in te verdwijnen, "zo doe ik het ook echt buiten."
"Oh," zei de jongen. "Nou ja, doe dat dan nog maar een keer." Denkend dat ik mezelf vast niet nog meer voor schut kon zetten deed ik wat hij vroeg. Toen ik wilde stoppen verloor ik mijn balans en knalde heel oncharmant tegen een in mijn ogen zeer onlogisch geplaatst kledingrek. Kuch. Juist. Dat kon er ook nog wel bij.

Een paar minuten daarvoor was ik aarzelend de winkel binnen gestapt. In mijn zak een envelop vol geld en in mijn hand een oranje boodschappentasje. De inhoud daarvan liet ik hem met tegenzin en voorzien van een stortvloed aan excuses bekijken. Zijn gezichtsspieren deden erg hun best geen al te duidelijke afkeuring te tonen, wat ik toch aardig van hem vond. Hij wees me een plek waar ik alvast mocht gaan zitten.

"Hier moet je dan straks even heen en weer rennen," zei M. toen ik de winkelvloer bekeek, die eruitzag als een atletiekbaan.
Met opgetrokken wenkbrauw keek ik hem aan. "Ja hoor, tuurlijk, dat is een grapje, toch?"
"Nee hoor, kijk, daar zit de camera." en ja hoor, daar zat het kleine kreng, op voethoogte verstopt in een witte zuil met een computer erop. Oh. Nee.
 

Voor ik die avond op schoenenjacht ging, twitterde ik nog: Vanavond echte hardloopschoenen kopen, never spent that much money on sport-gear before in my life! Those babies better make me fly! Nou, blijkbaar heb ik daar die echte hardloopschoenen niet voor nodig, want volgens de verkoper met de krullen ren ik als een kruising tussen een cartoonesk huppelende ballerina en een springbok. Omhoog in plaats van naar voren. Boing, boing, boing. Hij liet het me zien op het filmpje en probeerde me nog te troosten. "Het ziet er wel mooi uit hoor, maar het kost je veel meer energie dan wanneer je gewóón rent." Juist. Bedankt. Enough about me and my silly walk, laat me nu maar eens wat schoenen zien.

Het eerste paar schoenen aan mijn voeten was blauw. Dat vond ik persoonlijk echt wel een pluspunt en dat zei ik ook. De heren wisselden een veelbetekenende blik uit en ik realiseerde me weer even dat ik geen pumps aan het passen was. Ik stond op met de bedoeling wat heen en weer te wandelen door de winkel, maar werd resoluut naar buiten gestuurd om ze even te proberen. M. liep mee naar buiten om te kijken, maar daar wilde ik niets van weten. Genoeg leedvermaak, je wacht maar mooi binnen. Hoe goed het ook bedoeld was, ik had geen behoefte aan pottenkijkers bij het uitproberen, thank you very much!

Na een hele rits schoenen buiten geprobeerd te hebben bleven er twee paar over na mijn grondige selectieprocedure. Met aan de ene voet een mooie blauwe en aan de andere voet een foeilelijke oranje-zilveren schoen liep ik naar de deur om voor de zoveelste keer een stukje heen en weer te stuiteren over de Overtoom. Nog voor ik buiten was draaide ik me om naar M. en de verkoper met de krullen, die allebei de oranje schoenen mooi vonden. "Ik voel het nu al, jullie krijgen je zin, wedden dat het die oranje worden?" Ik trok een pruillip en daarna een sprintje....

...er was geen twijfel mogelijk. De feller-dan-dit-kan-niet oranje schoenen met de hoe-verzin-je-het-bij-dat-oranje zilveren accenten liepen het lekkerst. En hoewel ik een ontzettend meisje ben wat dit betreft en ik die blauwe echt veel minder afzichtelijk vond (ik bedoel, het blijven sportschoenen, van hun uiterlijk moeten ze het niet hebben), koos ik uiteindelijk natuurlijk voor de schoenen die het lekkerst aan mijn voeten zitten. Ik kreeg ze mee in een blauw tasje, dat dan weer wel.

Nu ben ik dus de trotse eigenares van een paar oranje-zilveren Saucony hardloopschoenen. Mooi is anders, vind ik, al zijn de meningen daarover verdeeld. Ik heb ze nog niet geprobeerd, maar ben heel benieuwd of ze me inderdaad over de weg laten vliegen. Met een beetje mazzel, als ik mijn hardlooptechniek hier en daar wat aanpas, vlieg ik dan ook nog naar voren en niet meer naar boven. Het zou mooi zijn als ik zo hard loop dat het enige wat je ziet een oranje-zilveren waas is. Is het een oranje-zilveren vogel? Is het een oranje-zilveren vliegtuig? Nee, het is Marjolein op haar nieuwe hardloopschoenen!

Maar goed, alle gekheid op een stokje...als u binnenkort een meisje op oranje schoenen langs de ringvaart ziet stuiteren, niet lachen graag, hups vooral een stukje met me mee!