A girl can dream...

Een paar weken geleden was ik aan het werk in Den Haag, waar ik verantwoordelijk was voor de make-up, haar- en kledingstyling voor een videoshoot (zie filmpje hier onder). Een ontzettend leuke opdracht, die me stiekem deed dromen van een flitsende carrière in de fashionwereld. Marjolein du Pont, make-up artist, met opdrachten over de hele wereld, in de beste bladen, met de mooiste modellen en de beste designers... Vliegtuig in, vliegtuig uit, met mijn make-up koffer altijd binnen handbereik. *indrukwekkend muziekje* Pompompompooooom!

 

Gisteravond was ik de hele dag noten aan het studeren en de hele avond weg, om van 19.00 tot 23.30 keihard te repeteren met het koor. Zingend, dansend, radslagen makend. Dat laatste was niet heel erg slim, trouwens, en al helemaal niet drie keer. Had ik maar moeten blijven turnen, het is jaren geleden dat ik wekelijks als een wagenwiel door de gymzaal ging. Grappig he, in het Engels is een radslag een cartwheel. In mijn vocalulaire staat 'radslag' tegenwoordig nog maar voor één woord: spierpijn. Ach ja, eigen schuld, zal ik maar zeggen. De dagen dat ik droomde over een carrière als turnster kan ik me ook eigenlijk al niet meer heugen.

Maar goed, de koorrepetitie dus. Urenlang geconcentreerd bezig zijn met z'n allen, ons gezamenlijk doel hing als een verdwaalde hittegolf - hallo, het is herfst! - om ons heen. Of nou ja, misschien was de zaal gewoon heel erg warm doordat er de hele dag hard gewerkt was, maar hoe je het ook wendt of keert; het leek wel een tropisch regenwoud daar binnen. We lieten ons er niet door afleiden, hielden het hoofd koel en werkten vol overgave aan de arrangementen en choreografieën voor woensdag.

De afgelopen weken voelde ik het weer, die droom die alle dromen in mijn hoofd te boven gaat, die droom die me een enorm geluksgevoel geeft. Een droom die ik al mijn hele leven droom, die ik altijd wil blijven dromen, hoe ver buiten mijn bereik hij ook ligt, hoe onrealistisch hij ook mag zijn. Daar sta ik, op een podium, in de felle lampen, tegenover een volle zaal. Ik droom ervan om avond na avond de sterren van de hemel te zingen, professioneel zangeres zijn, of nog beter; te zingen, dansen en spelen in een musical! Wauw!

Ach ja, a girl can dream, nietwaar. Het is heerlijk om mijn hoofd in de wolken te steken en de wildste fantasieën de revue te laten passeren.... Wie weet welke dromen er nog werkelijkheid gaan worden.

Vandaag was ik de hele dag thuis en heb ik de (af)was gedaan, boodschappen gedaan, met de kat gespeeld, een taart gebakken en boerenkool met worst gemaakt voor mijn hardwerkende echtgenoot.  Ook daar geniet ik van, net als van al die dromen van me. Daar stond ik dan, achter het aanrecht, aardappels te schillen.....met een grote glimlach op mijn gezicht....op hoge zwarte naaldhakken, die ik aan het inlopen ben voor woensdag. 

Ik weet niet of het mogelijk is om al mijn dromen te combineren. Misschien wel, misschien niet, misschien ooit. Dat zie ik dan wel. Het doet er nu ook niet toe. 

Ik blijf dromen, met mijn hoofd in de wolken. 

Ik blijf genieten van alles wat ik nu doe, van kleine en grote dingen, met mijn lichaam in het hier en nu. 

Mijn voeten blijven in mijn schoenen, niet ernaast (of het nou hardloopschoenen, sloffen of naaldhakken zijn) en vooral stevig op de grond.