Klunst met een grote K

Ik was onderweg naar de bijkeuken om de laatste boodschappen op te ruimen, die ik net uit de nu lege tas had gepakt. De tas bevond zich op nog geen twee meter afstand van de bijkeuken, dus ik was in gedachten eigenlijk al bezig met wat ik hierna zou gaan doen. Of het daar nou aan lag, durf ik niet te zeggen, maar ik presteerde het om binnen die twee meter te struikelen op de keukenvloer, mijn hoofd te stoten aan een keukenkastje en de fles zonnebloemolie die ik in mijn handen had te laten vallen. Oeps! 

Dat ik de fles olie nog net uit de lucht griste voor hij de grond bereikte, is dan best wel weer een knap staaltje snel reageren, al zeg ik het zelf. Mijn snelle reflexen zijn ook zo'n beetje de enige reden dat er niet dagelijks iets compleet in de soep loopt. Ik zie mezelf nog door de keuken lopen met een pot olijven in olie. Dat de olie ook aan de buitenkant van de pot zat merkte ik toen hij zomaar uit mijn vingers gleed en ik een spectaculaire move maakte om te zorgen dat de hele boel niet op de grond zou belanden.

Echt hoor, af en toe vraag ik me af hoe het mogelijk is dat ik - behalve een nagel zo af en toe en ooit een keer een tand - nog nooit iets gebroken heb. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb me eraan gestoten. En niet één keer, nee, het gebeurt me zo vaak op precies dezelfde plekken dat ik bij de jaarvergaderingen van de Ezelclub - 'wij stoten ons slechts één keer aan alles and we're proud of it!' - een vast agendapunt ben. Voor hoon en spot en oorverdovend gelachbalk, wel te verstaan.

Stoten is mijn specialiteit, maar struikelen kan ik ook goed, over de meest onlogische dingen op de vloer en als er niets ligt, dan struikel ik toch gewoon over mijn eigen voeten! Tsja, en als ik eens niet struikel, dan raak ik gewoon zonder aanwijsbare reden mijn evenwicht kwijt waardoor alsnog ongeveer hetzelfde effect wordt bereikt.

En zo gaat het, dag in dag uit. Dans ik eens door de kamer, dan krijg ik geheid een wasrek in mijn oog (true story!), help ik met laminaat leggen dan stoot ik mijn rug tegen het raamkozijn (ik verzin dit niet!), loop ik midden in de nacht naar het toilet, dan ga ik bijna K.O. door in volle vaart tegen een openstaande deur aan te lopen, wil ik iemand een schop geven dan raak ik het houten frame van de bank, staat er ergens iets met vloeistof erin dan stoot ik het geheid om en zo niet, dan vergeet ik op te letten hoe ik drink en giet de helft over mezelf heen. En dan heb ik het nog niet over de keren dat ik andere mensen...raak met mijn enthousiaste manier van doen. Letterlijk. Of die legendarische dag dat ik om wat voor reden dan ook parfum in mijn gezicht spoot in plaats van in mijn hals. Mijn ogen gaan nog branden als ik eraan denk.

Tsja.

Zo struikel, stoot en kluns ik door het leven, tot groot (leed)vermaak van andere mensen (en de leden van de Ezelclub). Het zou ook wel eens leuk zijn om geen blauwe plekken of bulten te hebben (waarvan ik soms echt geen idee heb hoe ik eraan ben gekomen), maar het maakt mij zelf ook aan het lachen en lachen is gezond!

En ik blijf erbij, het is af en toe werkelijk niet te geloven waar en hoe mijn klunzigheid tot uiting komt, al dan niet voor publiek. Het is als een soort reizende tentoonstelling die altijd onvoorspelbaar en verrassend is! Goh, je zou kunnen zeggen dat ik klunzen tot een kunstvorm heb verheven. Klunzig zijn zoals ik, het is echt niet voor iedereen weggelegd....

Ja, eureuka!

Wat ik doe is Klunst, met een grote K.